Sessizlik iyidir.
Sevmek ayıp değil ama utandım. Her şey dengi dengineymiş. Böyle söyleyerek kabul etmiş oldum.
Sustum, sustu...
Çok sustuk, hayli bir zaman.
Sessizlik iyidir. İnsanı sükunetle kendine getirir ve usulca yanaşır hayal kırıklığı limanına.
Limanlara uzanan yollar sana geliyor, geri de dönemiyorum. Burnumun direği sokaktan sana sapıyor. Gece. Köpeklerin yüzleri yok ama olsun, tüyleri yumuşacık ve sıcak. Kanuna göre seninde aynı hislere sahip olman gerekir. Fakat sen bunun bir karın ağrısı olduğunu düşünüyorsun. Oysa ben sana geliyorum, gelmediğim zaman aralıklarında aklım elime yön veriyor bir kaç satır sana yazıyorum. Bu umut denkleminde kendimi kaybediyorum. Elbet karşılığı olan anılar tek tek monte edilecek kalbimin çatısına bir yerde diye düşünüyorum... Sokaklardan ilham almış lambalara dönüşüyor gölgemin şiirleri ve neşeler bırakıyor içimden. Müzik bitmiş gibi gelmiyor, dans durmuyor ve ben yine seninle kendimi kandırıyorum.
Gel diye...
Gel ki!
Kucağımdaki dağınık kitabın sayfalarının açılmamış olduğuna ikna et beni, sonra hepsini tekrar tekrar çevir sona ermekte olan bir bekleyişi silip atmak gibi. Ardından fotoğrafımı çekme bahanesiyle uzan geçmişime ve kış gelmesine rağmen yeşilinden vazgeçmeyen yumuşacık çiçeklerime su ver. Islat ellerini. Islak ellerinle bedenime dokun. İlk kez saçlarıma dokunduğun gibi. Uykuya dalayım, ayak uçlarım üşümesin diye ört üstümü. Uyuyan nefesim ilk şiirimiz olsun. Ben bilmesem de sen durmadan konuş benimle, beynim ikna olsun sözlerine. İsmi olmayan düşüncelerle dolsun. Biraz uykulu...
