BİR'de SIFIR

Yani geldik gidiyoruz,

Elde var sıfır,

Hem de bir sürü sıfır

Alt alta koy hepsi yine sıfır

Sıfıra sıfır elde var sıfır

İyi geceler sayın dinleyen, İnsandan Öte burası!

Sıfır yalnız başına ne kötü bir şey öyle, yanına başı dik bir dikilmedikçe, hiçe dönüyor... 

Sen haklıydın, hep işe yaramaz'lardaydı benim gönlüm. İşin işine özlem eklerini soktun, kitapları, şarkıları, seni değil. Çok ağladım. Sorun değil. Çok özledim. Sorun değil. İşler yolunda... Yaşadıkça senden ayrı kalıyorum. Çocukluğumu buluyorum karşımda, aklımı kaybedecek kadar çok bilmişim her şeyi. Bu sabah aslında ayaklarımın ucunda ki soğuğu görünce anladım, büyümüşüm... 

Yalnızdım... Yanlıştım... 

"Nasılsın?"

Ben iyiyim...

Kendimi yolda görseydim mesela bugün; hani olur ya şu halimle karşılaşsaydık bir yerlerde... Derdim ki; hüznün rengi açmamış yüzünü, hiç yakışmamış. Mevsim sonbahar iken birde. Ellerini tutardım, derdim ki; biliyorum anlatma... Sarılırdım, derdim ki; üzülmeden, tedirgin olmadan, paniğe kapılmadan sabret, bekle. Koluna girerdim, derdim ki; gel yürüyelim biraz açılırsın, hava güzel. Bir banka otururduk sonra bir yerlerde. Pastahaneden sevdiği pastadan ve kahve alıp. Sırtını sıvazlardım, derdim ki; bu günlerde geçecek diğer zor günlerin geçtiği gibi. Üzülme... Derdim ki; güçlü ol, bedenin, renkli ruhun heba olsun diye doğmadı... 

Kendimi yolda görseydim bugün, ayrılırken arkasından uzun uzun bakar; içimden mutlu olmasını dilerdim, hatta dayanamaz bağırırdım arkasından. Derdim ki; sırtını dik tut, bütün ağrıların dinecek, derin bir nefes al,  bütün varlığınla sarıl bana ve yeniden başla. Seviyorum seni, arayı fazla açma, yine gel!

Sende öyle!

Yine gel! 

Bu gidiş sana göre değil...

K(a)dına

Sıkışıklık içinde parça parça eziliyorum

Ruhuma çarpa çarpa derin yaralar açıyor yokluğun

vücudumda

Ruhsuz kentlilerin arasında öyle bir kaldım ki;

kendimi sarıyorum