Acımasız bir dünyanın kalabalıklarından ve kabalıklarından uzak, korunmuş, ılıman, cennet bir sığınaktı sanki varlığın. Huzurun gözbebeklerinden yayılan parıltısı tüm benliğimi sarsıyordu ve ben göz kapaklarım siper etsin istemiyordum...
Yalnızlıktan kurtulup yalnız kalabilmem için sana ihtiyacım var. Yalnız kalmanın aslında kendimden kurtulmak olduğunu sen öğrettin bana. Yokluğundan kalan boşluğun ne demek olduğunu tarif ettim sanıyorum. Bunu bilmenin ne derece faydası olur sana fakat mevcudiyeti bilinmeyen ihtimallerden biri belki bundan sonra olur.
Şimdi sonbahar battaniye ve hırkaya kokunun sindiği mevsim. Sen bir anı düşüncelerimde ve tenin sürdürecek varlığını bir süre daha böylece. Düşüncelerimde bulduğum, düşüncelerimde biçimlendirdiğim bir durum. Düşündüğüm oranda büyüyen, derinleşen, o denli dayanılmaz boyutlara ulaşan, gerçekleşmeyip, soyutlaşan ve hiç bir zaman bitmeyen. Yaşam gibi. Ölüm gibi.
Kuşkusuz birimiz birimizden daha ölü!
Ölü kim mi?
Soru mu şimdi...
