İnsanların yalanlarından ve onlarının sahte gülüşlerinden sıkılmıştı adam. Elinde, avucunda, kalbinin içinde ne varsa mutlu olabilmeleri için vermişti hiç düşünmeden. Yorgunluğuna, genç yaşında olduğundan aldırış etmiyordu. Yoruluyordu ve yorulduğu zamanlarda durmak bilmiyordu. Eğer ki insanlar için akan her gözyaşın da ömründen giden seneler olsaydı, çoktan son nefesini vermiş olurdu. Lakin korkmuyordu, mutlu etmek, yaşatmak için ağlamadan gülümsüyordu ve bu gerçekten inandırıcı oluyordu.