Oturdum düşündüm öyle,
İnsan mutluluğu nereden anlıyor.
Gülünce mi?
Yalnızım çocuk, bunalıyorum.
Önemi yok, o beni sevmedi.
Netice en iyi bildiğim, onun kokusuydu.
Biliyorsun değil mi?
Ne kadar umutsuz arayıştır o.
Şu an başkasının koynunda diye
Paranoyalar yaşamak ne zordur değil mi?
Ona söyleyemiyorum, sana söyleyeyim özlüyorum.
En çok da sahilde bankta oturup,
Kağıt helva yemeği özlüyorum,
Gözleri denize bakarken...
Geçmişi unut, koy bir kenara,
Yeni bir sayfa aç diyorum arada.
Kader deyip geçemiyorum,
Ben kendim ettim.
En azından yinede düşünüyorum,
Bu da mutluluk verici.
