Uçak, çoktan kalkmıştı...
Giden gitmişti çoktan. Bir umuttu benimki...
Uçak, çoktan kalkmıştı...
Acemi bekleyişlerin içinde çürürken yüreğim. Daha seni anlattığım kitabımı bitirmemişken, sonunu hiç tahmin edemediğim bir uçuruma gelmiştim...
Uçak, çoktan kalkmıştı...
Onun adına sevindiğim halde, hüznüm kipriklerimi ıslatmaktan kaçınmamıştı. İnanmayacaksınız ama hırçın bir denizken sevmiştim onu. Dalgalarımın en şiddetli olduğu rüzgarlı bir gecede, düşmüştü içime yüreği. Sırılsıklam olmuştu birden. Üşüyordu. Sabahı bekleyememiştim bile, kurutmak için güneşte. Durgunlaştığım ilk anda çıkartıp, beni yoran rüzgara arkamı dönmüş, üflüyordum titreyerek yüreğini kuruması için...
Uçak, çoktan kalkmıştı...
Geride bıraktığım her şeyi alıp uzaklaşmıştı. Konuşamamıştım gözlerinin içine bakarak. Uzaktan, güneşimi engelleyen bulutların arasından hayalini kurarak vedalaşmıştım. İlk kez değil. İlk kez olmadı. İlk gidişinin üstüne daha niceleri yerini almıştı ve yine başımı kaldırıp gökyüzüne baktım. Elveda diyemeden bir kez bile...
Uçak, çoktan kalmıştı.
