Kalabalık bir kentte kaderine terk edilmiş, bakımsız, üç beş camı kırılmış, bahçesini ayrık otları sarmış, susuzluktan ağaçları kurumuş ve varlığı anlamsız boş bir ev gibiyim; toplum içinde, yalnız bir bireyi ağırlayacak kadar çaresiz, perişan. Günler geçtikçe, soğuk iklimi ve kavurucu sıcak üstüne düştükçe, dökülmüş duvarları, boyasının renginin atması ve çatısının çürümesi gibi, ruhum da çürüdükçe, döküldükçe, çöküyor bedenimde içe doğru. Soluduğum hava, her geçen gün bayatlayan ucuz bir tütünün kokusu gibi, içime çektikçe tatsızlaşıyorum. Ve ruhum, susuz kalmış bir toprak gibi, duygusuzluktan çatlıyor.

Sonbahar Üçlemesi

Sarı kirpik uçlarını sevdiğim, sonbahar sevgilisi

Bebek saçlı, bebek kokulu, bebek yüzlü

Keşke hep eylül ve ekim güzelliğinde kalsaydık

Bir damla sakızı aromalı kahve eşliğinde

Ankara’da çokça açılan kahvecilerde otursaydık

Kırk yıl hatırının olduğunu bile bile

Yorucu yalnızlığımın anlatımları üstüne,

-Özlemek- kelimesi oldukça yerinde

Dolu dolu günlerden sonra gitmek

Müthiş kronik üzüntü hastalığı,

Nane-limon, gözyaşı sonrası,

Sabahlanan günler, kül tablasına dolan izmarit

Rakı, peynir, sanat müziği üçlemesi

“Keşke bitmeseydi” diyesim geliyor

Sevilmediğimi hissettiğimde,

Yaşadığım his, her şeyi yıkıp geçiyor…