Gece Treni

Yol vardı, ayaklarımın altında ıslak kaldırımların arasında zifiri

Deliliğin katlanılmaz ızdırabını fark ettim, insanlar üzerindeki

Ankara garında tütün sarıp, batıya giden trenleri seyrediyorum

Kanımda dün akşamdan beri dolanan şarap ve kutsal yalnızlığımla

Hafiften uyku bastırıyor, mide bulantısı anlamsızlıklar tetikliyor içim

Radyo antenleri göğü emiyor, saat henüz altı bile değil

Ne söylemek istiyorum gerçekten bilmiyorum,

Benden daha kötü durumda olan tek şey ölü bir adam

Hayatın cilvelerini şiirlerle yazmaya çalışıyorum

Aklımın dışında yaşamak, düzene karşı paylaştıklarımla

Bu Cuma sabahı elinde benden kelimeler olsun istedim

Demiryolunda onu arıyorum, bir anlam parçası, beklide bir insan

Belki de hiç var olmayan bir şey, umutla hayal arası

Zira her şey son günlerde bir yanılsama, aklımla bedenim arası

İnsanın hayatını düzene sokmaya kalkması, herhalde varoluşa aykırı

Yeniden perona yaklaştığında son gece treni, yavaştan kalkmalı

Yani öylece bekliyorum, manasız. Hep yarın, yarın, yarın…

Ölmeyeceğiz gibi...

Kızıl bir gün batımında ve yıldızlı gecede

Sarhoşluk bardağımın içinde uykuya dair ne varsa

Sonsuz sancılar ve sahte sevgiler üzerinde terk ediyorum

Yağmur hüzünlü akıntılar eşliğinde düştüğünde yere

Hıçkırıklarımı saklayıp üzerine düştüğüm beni aldatan her şeye inat

Bir çağın mide bulandırıcı sahteliğini yaşıyorum

Nereye gittiğimiz hakkında bir fikrim yok

Sanıyoruz ki sonsuzlukla sınırlıyız

Oysa bilgelik için büyürken bedenlerimiz

Ölümcül bir umutsuzluğun olduğu bu korkunç ikilemde

Ruhu rahatlatacak neşeli bir çaba, mantık aramak boşa

Her şeyin anlamsız olduğunu fark ettiğimiz zaman

Tek gerçek var üzerinde isim yazan tabelalar

Tek gerçek onlar, yaşamanın ayrımını gösteren mezarlar