Adını Sen Koy

Artık

Yorulabilirim

Küsebilirim

Kızabilirim

Konuştuklarım

Konuşamadıklarımın

ötesinde olduğundan beri

Ölebilirim

Ağlayabilirim

Susabilirim

Seni sen yapan ne varsa

Sevebilirim

Özleyebilirim

Bekleyebilirim

Benimki bir varoluş çabası

 Şiirlerimi hep aşk için yazıp durdum

Tanıdığım kadınların birbirine benzemediği doğruydu

 Ve kaybolan kadınlar gördüm, acımasızca

Bazı insanların ahlaktan uzak düşüncelerinin içinde

 Kendimi onlarla aynı cinsiyette olduğumu düşündükçe üzülüyorum

Hiç mi sevmedi diyorum bunlar, hiç mi değer vermedi

 Hayat insanları hep üzme çabasını sürdürüyor

Kimisi için yaşanılmaması gereken bir andan dolayı

 Kimisi için başkalarının yaşadıklarıyla

Nereden başlayacağını bilmeden yeniden insan, tekrarlıyor

 Bir gün mutlu olabilmek için

Bir gün “adalet” kelimesinin anlamını bulmak için
 Kaybettiklerimizle ve kaybedenleri izlediğimizde 

Ölüm

Çünkü ben mutluydum hayallerim içinde

Ve gülüyordum beyaz karlar üstünde

Çocuk aklım, kartopum, kardan adamım

Bana ölümü öğrettiler Tanrım

Ve bu kederli anı yaşattılar, farkındayım

Bana “ölüler giyinik gömülür” dediler

Onları yıkacağımızı söylediler

-Günahlarından arınmaları için-

Ve onlar gittiğinde, geldi hüzün

Hüzün üstümde, şaşkın izlerken

Baktılar mutluyum, dans edip

Şarkılar söyleyen bir deli sanki…