Bekliyorum

Kaldırım ve Ankara’nın sonbahar yaprakları

Ben bir şehirde terk edilmiş, yıkık dökük virane

Saçlarını örgü yapmış dolaşırken 

Veda etmek için önce bir araya gelmeli

Sen gittin ve ben pencereleri açtım

Karanlık, sokak lambalarının aydınlatamadığı

Odamın içinde günlüklerime yazamadığım adın

Hüzün en çok gülümseyenlere yakışır anladım

İçimdeki fırtınalı kışlara rağmen

Bu acımasız hayat ve öğrencilik yıllarım

Sıradaki benim, hüzün içinde duran

Gece yarısı tatlı bir soğukluk içimde

Her yazdığım şiir biraz senin olsun diye

Hangi kelimeyi seçsem bir o kadar 
uzak, Duruyorsun benden bu gece

Hesapsız her sorgusunda hayatın

Süresi yirmidört saate çıkan ağlamanın

Yalnızlığına kadeh kaldırmış bekliyorum

Yumurta Kabukları

Üçüncül bir eylemle hatırlatmak isterim

Okuyacağını bildiğimden kayda geçiyorum

Adın ağzımda yeni bir dil, içimde ikinci bir ses

Bütün günahları işlemişken yalan konuşuyoruz

Kırılmıştım, habersiz gel gitlerine

Kırılmak yumurta kabuklarına mahsus değildi

Gecelerimi kaplayan yanıtsızlık

Gündüzlerimi de kaplıyor beşer dakika arayla

Bütün bu olanlar neyi anlatıyor

Artan ve azalan hiçbir şey yok

Dışarıda güneş yok, hava soğuk ve kasvetli

Yitik bir kent, sorumsuzca yapılan mimari

Ortasında bombok bir ben, sancılı

Hayal gücümü ortaya çıkaracak bir şey yok

Bana kızma sadece sevilmek istemiştim