Adının Türkçe'de ki yankısı özeldi.
Yitik bir gözle bakarken dünyaya,
Senin gözünden bakmak güzeldi.
Ağacın yeşil olduğunu göremesekte...
Bulutun beyazını, gökyüzünün mavisini.
Sana bembeyaz bir kışta başlamak,
Üşürken yanında olmaya değerdi.

Karanlık dünya harfleri yazan tek kelime bizim dilimizin karşılığıyla 'ışık'. Ne olduğunu bilmedikleri bir dünya da ki aydınlığı arıyorlar. Dört harf bir kelime ile...

Güzellik

Bakmasan da görebiliyorum
Yüzünde ki gülümsemeyi
Duyuyorum sesinin içtenliğini
Anlatamasamda kelimelerde
Her şey sende gizli
Hissetmemek ne mümkün
Güneşi, bulutu ve toprağı kıskandıran
Güzelliğini.

Umut

Hep yeniden düşlüyorsun
Yeniden başa dönüyor
Geçmişine sövüyorsun
Geçmişine sövme
Geleceğini oluşturan
Bugün yaşadıkların
Sen çocuk
Masmavi gözlerini
Dikmişsin gökyüzüne
Güneşi arıyorsun
Hava kapalı
Farkında değil misin
Güneş çok uzakta
İndir başını bak
Gri kaldırımlara
Yürü yürü ağlama
Kızarmasın göz bebeklerin
İsmini unut düşünme
Yürü kentin içinde
Yalnızlığınla
Affet sana yapılanları
Umut ne yaptı sana
Sen sadece unut
Bugünü iyi yaşa
Yarını düşünme
Geçmişine bir çizik at
Ve dön yüzünü
Geleceğin için savaş
Sarı saçlarını kes
Unut
Bitti
Son
Vazgeç
Güneş doğacak elbet.

Ne deniz, ne gökyüzü ne mavi
Siyahlara bürünmüş her şey
Kör oldum sandım
Yanılmışım, gölgeymiş gördüğüm her şey

Bana adaletten söz etmeyin, adalet yok bu dünyada. Ne kadar verirsen kendinden o kadar gider senden parça parça...

Hayata her gün yeniden başlamış gibi heceleyerek okuyor insan.

Sen Hep Böyle Kal

Giderken bıraktığın sözlerdi,
Beni üzen bugün derinden.
İnanmıştım oysa dudaklarından dökülen sözcüklere...
Giderken demiştin sen;
'Gerçekten sevmesem ben, başlamazdım sana giderken'
Öyle değilmiş, anlıyorum yeni yeni...
Oysa daha önce hiç inanmamıştım,
Bu ilkti! İlk defa bu kadar saftım,
Bir kadının dudaklarından dökülen kelimelere.
Bir daha nasıl inanabilirim, söyler misin?
Umutlarım, sevgim, kurduğum hayallerim,
Ben hiç böyle sevmedim.
Sen hep böyle kal.
Ben giderken bıraktığın yalana inanayım.
Sen kirletme kelimeleri.
Sen hep böyle kal.
Düşünme beni, iyi bak kendine.
Karanlık sararsa bir gün bedenini, korkma!
Uzan, uzat ellerini...
Gökyüzünde yıldızlar çizdim sana.
Ellerimle, dokun aydınlatsınlar yüzünü.
Değişmedim, hala benim...
Bul gecenin içinde beni, yanındayım.
Bir masalın içinde,
Sahipsiz seni beklemekteyim.
Sen hep böyle kal.
Beni inandırdığın gibi kendine.

İnsan kimi gerçekten sevse

İlk o gider hayatından

Kime gerçekten değer verse

İlk o acıtır bedenini

Öyle çok sessiz kalırsın ki sonra

Artık duyan olmaz seni

Kendinden uzaklaşmak için gider insan

Uzaklara çok uzaklara

Unutmak için, unutulmak için...

Keşkeler Olmasaydı, Keşkem Olamazdın !

Her seçtiğim kitap seni anlatıyor. Başkalarının yazdıklarında ne çok sen vardın. Sadece ben yazdıklarım değil onlarda senden esinlenmişler yazarken kelimeleri. Seni tanımak için yaşamak gerekmezmiş. Bir kez daha anladım. Yaşamayı sen istediğin için yaşayabilirmiş insan. Keşke diyorum keşke hiç başlamasaydı. Arkadaş olsaydık hep. Hep aklında olurdum böylece ve gözlerin gözlerimin içine bakmaya devam ederdi. Kendi kendime konuşmalarıma şahit oluyorum ara sıra. Diyorum görmeseydik bakışlarımızı. Sussaydık ilk zamanlarda olduğu gibi. Adım atmak yerine adımlarımızı yavaşlatsaydık, bu acıyı çekmeden önce. Yine de yaşanmış bir hikayenin üzerine notlar düşüyorum. Çok şey öğrettin bana, çok şey anlattın ve birlikte çok güzel kararlar almıştık. Bu kadar kısa bir süre içinde binlerce insanın yapamayacaklarını yaptık. En azından inandık birbirimize ya da ben inandım sana kendimce. Geldiğinde en çok gitmenden korkuyordum. Bana onu da öğrettin, giderken. Şimdi senin bana hiç yükleyemediğin 'seni seviyorum' sözünün bütün anlamlarını toplayıp, bir dilencinin avuçlarına bırakıyorum bu gece. Artık ne aklına gelirim, ne başına, ne de yanına. Hatırlamazsın, özlemezsin, yokluğum yüreğinde yer tutmaz. Sarılmak istemezsin bana, ben'sizlik seni üşütmez çünkü. Nerede bıraktıysan bizi orada dururuz. Vedalarda giden kalır sevgilim, kalan gider kendinden.

Unutamazsın

Başladığın yerdesin yine. Kendi halindesin fakat göremiyorsun. Sen en umutsuz olduğun yerdesin şu an. Başını bir yerlere dayamış bir şeyler dinliyorsun. Ne dinlediğin umurunda bile değilken, kendinden başka her şeyi dinliyorsun. Herkesi de dinledin zaman zaman. Tekrar şaşırdın, tekrar ağladın, tekrar yenildin, tekrar ettin.Tekrar tekrar. Geçer dedin, biliyorum dedin, yine de geçmedi. Yemedin, yediğin zamanlarda oldu elbette, sigara içtin. Çok... Çok sigara içtin aslında. Yalnız kalmayı severdin... İşte! Yalnız kaldın. Kalabalıkla taştın, çok konuştun, çok sustun, çok gezdin ve çok kapattığın zamanlar oldu odana kendini. Çok uyudun düşünmemek için, hiç uyumadın düşünmek için. Oyalandın, umutlandın, birazcık beklenti içindeydin. Az okudun, sonra çok okudun, çok yazdın, çok fazla yazdın hem de. Hem ona, hem kendine, hem insanlara hem yaşadığın dünyaya yazdın, yazdın, yazdın. Saatlerce, sayfalar bitene kadar değil, kalemin bitene kadar değil, parmakların yorulana kadar değil, içinde ne varsa anlatana kadar yazdın. Bazen çok saçmaydı yazdıkların, yinede yazdın. İnsanlara anlattın, insanları dinlettin, onlara kızdın, ağladın, dövündün, bağırdın, kavga ettin, durmadın, yılmadın. Ta ki en yakınını, en uzağını, en tehlikeli olduğunu, en tehlikeli bulduğunu seçtin. Şüphesiz seçmekte zorlanmadın. Tekrar umutlandın, umutsuzluğa kapıldın. “Beni yalnız bırakır mısınız?” diye yalvardın, nefile duyan olmadı. Anlamazdı kimse zaten senide. Sadece kendi içinde geçerdi bu. Geçtiğini sandığın zamanlar oldu, geçmedi. Ağlamadığını sandığın zamanlarda gözlerin doldu. Özlemediğini sandığın zamanda içinde acıyan bir şeyler vardı. Anlamlandıramadın. Unuttum diyemedin, unutamazdın. Unuttum dedin, yalanladın. Unuttum deyince hatırladın. İnsan unuttuğu şeyin ne olduğu bilmeden nasıl unutur zaten diye düşündün. Haklıydın. Hatırladıkça kanattın kendini. Anılara sığındın, milyonlarca kez hatırladın, hep eksik kaldın. Anıları sevdin, anıları kokladın, onlara baktın, onları öptün. Sonra, kokuları unuttun, sesleri unuttun, fotoğraflara yöneldin. Baktın. Baktın. Çok dinledin, dinlediklerine ağladın, ağladıklarına kızdın. Kızınca bağırdın, bağırırken sesini beğenmediğinden, konuşmak istemedin. Öğrendin, daha çok şey öğrendin, gördün, kaçırdın, kaçındın. Yine başladığın noktaya vardın.

Hiç aklına gelmişmiydim.

Öyle ya gelmişimdir. 

Tıpkı aklıma geldiğin gibi.

Ankara'da Sen

Gözlerini unutamıyorum

Gençliğim Ankara'nın sokaklarında tükenirken

Elimden tutan sen yoksun

Günahsız beden olmaz sevgilim

Gel işte!!! Gel kurtar beni günahlarımdan

Yardım istedim senden

Günahlarınla gel

Günahlarımla yeniden sev beni

Bu dargınlık ne diye

Bu vurdumduymaz tavırlar gençliğinin

Kaçıncı gidişi sevgilerimin

Ve senden sonra gelen kadın

Vazgeçtiğim

Ben seni sevdim giderken

Ben sadece seni sevdim

Bazen yürüyorum Karanfil'de

Oradan Tunalı Hilmi'ye ve aklımda sen

Hatırlıyorum sevgilim

Ankara'nın senli güzelliğini

Sen varsın biliyorum bir yerde

Bende varım beni bıraktığın o yerde

Gelişini bekliyorum gelişini

Bakışlarım Ankara'nın soğuk caddelerinde

Kimbilir kaç kez gezdik

Ellele o caddelerde...

Unutmak Bir İnsanı

Unutmak bir insanı 

Unutmak, öyle mevsimsiz

Kolay değildir unutmak 

İnsan sevdiğini unutamaz bir kere

Ne kadar uzakta olsa da

Her şeyin bittiği kağıtlar elinde

Okur yalnız kaldığı gecelerde

Her seferinde biraz daha uzaklaşırsa yokluğu

Unutmak değildir düşüncesinde ki

Unutmak bir insanı 

Öyle kolay değil

Ellerine bir bak şimdi 

Nasıl görünüyor

Henüz hoşçakal bile diyememişken

Yüzüne bile bakmadan 

Bir insanı unutmak 

Kolay değildir

Mevsimler değişir elbet

Zaman akar gider kuşkusuz

Ağlamadan evet! geçer günler

Biraz dur ve düşün

Ya yarın sevgilim

Dönüp baktığında resimlere

İçin acıyorsa eğer

Ben ne yaptım

Neden böyle oluyor diyorsan her seferinde

Sadece aşk değil sen kaybediyorsan eğer

Bu gece bu gece susma

Aynanın karşısına geç

Gözlerine bir bak

Sonra geçen zamana

Sonra gözlerimi düşle

Hesap sor kendine

Şimdi ne oldu ne olacak diye

Düşüneceksin biliyorum sende

Sevgilim gün bitiyor

Güneş epey geride

Sen mutlu ol 

Mutlu ol

Unutmam seni kolayca

Bil öyle

Biz

Biz bir gün

Bizi birlikte sevebilecek miyiz ?

Uzaktan gülüp geçen halini

Yanımda görebilecekmiyim ?

Kendim yaşadığım aşkı

Seninle de paylaşabilecekmiyim ?

Bilmeden, düşünüyorum

Seni sensiz

Belki unutamadığın bir aşk var

Koynunda kalan

Belki de korkuların düğümleri

Boynunu saran

Öyle ya nerden bilebilirim

Sadece uzaktan sevebilirim

Benim gibi kaç kişi uzaktan yaşıyor sevgisini

Bilmek isterdim

Ya da senin gibi

Kaç kişiyi sevebilir bu yürek

Kendime bugün bir söz verdim

Seni hergün ayrı bir heyecanla

Ayrı bir mutlulukla

Daha fazla seveceğim diye

Öyle ya

Verdiğim sözü yanımda olmadan

Nasıl hissedeceksin

Uzak

Fakat sende bir gün aynı sözü verebilirsin

Kendine

O zaman birbirimizden habersiz

Biliriz bu sözün

Gücünü, içinde ki güzelliği

Tek fark

Birlikte olamasakta

Başka aşklar da

Aynı duygu

Kalbimizin baş ucunda.

Çaresizim

Okul sıralarında ki çocuk

Büyüyorum, yolumun sonu belli

Ölüm korkacak bir gerçek değil

Yaşamak, seyretmek istiyorum

Rüzgarı, denizi, aşkı ve seni

Yaşım yirmi dört, küçüğüm

Büyük kadınlar sevdim

Onlar sevdiğimi bilmezdi

Yaşadım, öğrendim

Ne zaman birini sevecek olsam

Kaybettim

Daha başlamadan bitti

Şarap dolu kadehim

Sevmekten hiç usanmadı bedenim

Yeniden bir daha, daha fazla sevdim

Bakıyorum şimdi dönüp arkama

Geride kalmış sevgi gerçeğim

Ben yalnız, ne kadar devam ederim

Ya ölümdür çaresizliğim,

Ya da yeni bir sevidir

İstediğim.

Gelmek mi dedin?
Ben sana gelirim sen yorulma!

Bedeli ne ise ödenir bütün acıların
Kuşku duyma yeter ki yaşadıklarından

Elveda Derken

Beni hiç ağlarken görmeyeceksin dedi kadın;

Yüzümden düşen gözyaşlarını hissederken.

Uzağız, birbirimize çok uzak.

Zaman artık bize farklı akıyor, sahipsisiz.

Daha fazla tutunmaya gerek yok,

Daha fazla üzülmeye gerek yok.

Kalbimin ne hissettiği asla bilmeyeceksin. 

Farklı olduğu düşünmüş aslında,

Daha önce tanıdıklarımdan...

İlk kez yaşadığım duyguların,

İçinde bıraktım seni, yalnızlığa.

Değişemeyeceğim, değişmeyeceğim kararlıyım.

Elveda demekten öte...

Kırılmış bir kalple, dedim ya ağlamadan,

Hayatım boyunca...

Onca denediğim şeyden sonra...

Seni uzaktan seveceğim, deneyeceğim.

Hoşçakal, unutma.

Kırdığımız oyuncaklardı bizi büyüten,
Ayçöreği ve denizyıldızı ne kadar ilginç bir bilsen,
Bir çift ayakkabı çamur tutmuş tapukları,
Ay hırsızı olmak isterdim,
Olsaydı zürafa kadar boyum.

Her Başlangıç Sana

Her eve dönüş yolunda sana geliyorum,
Oysa hiç böyle olmamıştı önceleri.
Gömleğim ütüsüz, saçlarım dağınık, ağzım biraz bozuk,
Anılar tazeliyorum.
Sokaklar aynı, bir şey eksik...
Yokluğuna onlarda sahip çıkamıyor.
Yerini dolduracak cesareti yok hiç bir şeyin...
Güneş biraz daha geç batıyor,
Değişen sadece bu senden sonra.
Ne zaman bir bara girsem, yalnız...
İki bira söyler oldum,
Senin sevdiğinden.
Uzun geceye dalıyorum, biram bitine kadar.
Saatler gece yarısına yaklaşmadan kalkıyorum masadan.
Sokakta peşime takılan çocuklar yok...
'Abi güzel ablama bir çiçek alır mısın?' diye,
Onlarda yalnızlığımın farkında artık.
Alışmalıyım aslında bu duruma
Öyle ya giderken demiştin sen;
Benden önce yaşadığın gibi devam et yaşamaya.
Bende öyle yapıyorum ama,
Tek fark, yokluğun yanımda.