Bilmiyorum insanlar tuhaf, ben mi? Cevaplarını bilmek istemediğim sorularla yaşamak kadar zor mu, senin olmak? Ya da düşüncelerimin, özgürlüğümün kısıtlandığı bir yerde düşünsem de farkında
değilmişim gibi yaşamak? Karamsar olmak! Bilmem ki,
doğruluğuna inandıklarımın ardından dedikodusunu yapmak kadar yıkıcı mı şimdi sözcükler?
Zırvalamakla, saçmalamak arasında sıkışıp kaldığım nefesi veriyorum şimdi... Bütün sabahların günaydınla başladığı, bütün gecelerinin iyi geceler dileğine sıkıştığı geçmiş güzel yıllardan arınmış bir gelecekte, zor yeniden bütünleşmek... Kafamın içinde başka
yaptığım bir çok eylem varken, gözlerimi her kapattığımda buram buram acının küf kokusu vuruyor burnuma tuhaf, sanki seninle hiç yan yana gelmemişiz gibi. "Ben bunları birine yazmak istemiyorum." cümlesinin ortasında
geçirdiğim biri olabilme ihtimalin kaç?
O sen değilsin, siz'siniz artık kelimesindeki ciddiyet. Bedeninin içine giren, içinde taşıdığının dışkından başka bir kadın oldun sen. Pardon siz'siniz'! Bir zaman onuruma, seni sürdüm lekelendi kendim... Suskun oldum. Nedense duman altı ettim kendimi, kendimi boğdum. Pasifleşti etrafımdakiler, aktif olmak için çok yorgundum, sen içerikli hayatımda, kendimi bir cümle dışa vurdum. Bir var olmak varken, yok olarak yaşamanın saniyelerinde geçiriyorum zamanı. Saatler
artık sıkıyor. Aklım korkuma bağlı, "sıkılmadan yaşanan günler" adı altında seninle zaman geçiriyorum.
Ağlayarak başkalarını sömürtemem kendimi, duygularımı el altından milletin diline
vuramam.. Bu kadar ucuza gitmemeli değil mi? Sen işini bilirsin dediğim zamanlarda
ben yapmam gerekenleri yapmıyordum evet... İşimi bilerek yaptığım en güzelini yaşatıyorum şuanda sana? Üstünü kapatarak seni yazıyorum mürekkep soğukluğunda, üşümezsin burada.
Şimdi söyle bana karakterleri bitmek bilmeyen kadın?
"Pardon, hangi karakterine soyundun?"
