Ben çocukken o kadar sessiz ağlardım ki
Bazen kendim bile anlamazdım ağladığımı
Hep kendimi sevdirmeyi düşünürdüm
Oysa sevilmenin ne olduğunu öğrenmişim
Sarı saçlarım ve gözlerimde ki yeşilden
Büyüdükçe kötü yola giden çevrem
Kavgalı olduğum insanların sayısı artmıştı
Birbirlerini anlamayan gençler içinde
Hiç bir kız elimden tutmamıştı o günlerde
Sevilmeye muhtaç kalmıştım çocukluktan
uzak
Büyümüştüm ve sevgisizdim bütün gözlerde
Oysa çocukken hep bir çikolata ısmarlanan
Sevimli bir çocuktum insanların kalbinde
Şişman patavatsız kavgalı gençliğim
Okuduğum kitaplarda ki kahramanlar kadar
çirkin
Onlar kadar yalnız kaldı benliğim