Canım sıkkın olduğunda dünyayı sevmemeye ilk kendimden başlamayı bırakmalıyım. 

Günaydın sayın dinleyen İnsandan Öte burası!

Bir şeyler için çabalıyorum. Hayat için, insanlar için, kendimi hep bir geride tutup, başkaları için savaşıyorum. Tükenmeye başladım. Yorulduğumu hissediyorum. Uğraşıyorum, didiniyorum bir şeyler yazıyorum, sonuç bundan bile şansızım. Yazdıklarımın edebi bir yeri yok! O asık suratlı, kibirli, her şeyi çözdüm ben diliyle aktarılan metinler vücudumda kaşıntılara neden oluyor. Bu dünyadan herhangi bir şeyi çözerek gitmeyeceğiz çünkü. 

Sonra aniden daha yorgun hissettim kendimi. Elimdeki bira bardağını yarım bırakıp zorlanarak, birazda oturduğum masadan destek alarak kalktım, hiçbir şey anlatacak gücüm kalmadığını hissettim. Başladığım cümleyi olduğu yerde kaderine terk edip doğruca eve gittim. Her şey nasıl bıraktıysam öyle duruyordu. Koltuğun üzerinde okuyup bitirdiğim kitaplar, masanın üzerinde duran kirli kahve fincanı, not aldığım kağıtlar, ağzına kadar dolu kül tablası. 

Ortalığı gücüm yettiğince topladım. Yine uymayacağım onlarca karar almak için kendime taze bir kahve hazırlayıp, temiz hava almak için balkona çıktım. Biraz başım dönüyordu sadece. Birde Uranüs'te mevsimler kırk iki yıl sürüyormuş. Kırk iki yıl bahara hayır demeyecek çok canlı vardır elbette. Evrenin her yerinde zaman mefhumunun böyle farklı işlemesi beni deli edecek bir gün. Ama anlıyorum. Bu gezegende de bazı günlerin ne denli uzun sürdüğünden... 

Bir kartalı anlayabilmeyi çok isterdim. 

Şehrin üzerinden bütün gün kuş sürüleri geçti. İşte! dedim. İşte özgürlük! Git gidebildiğin kadar bahara, güneşin etrafında fır fır dönen bu gezegende kendine ait en uygun yeri bulmak için, göç. Kanatlarım olsa bende bunu denerdim. Onları gördükçe tüm eksikliklerimin altında kalıyorum. Çok uğraşıyorum, çok uğraşıyorum ama uçamıyorum. 

mutluluk yatıya kalan bir misafir değildir!