Kafamın içinde ona söylenecek uçsuz bucaksız şeyler bulunduğunu biliyorum, senelerce söylesem bitmeyecek şeyler. Fakat, o bunu duyamayacak kadar uzak iken, geçen zamanda söylemek istediklerimi sadece yazabilmek beni az da olsa rahatlatıyor. Yoksa kafayı yememem içten bile değil. Susmak bir insanın içinde yanan en büyük cehennemdir.
İyi akşamlar sayın dinleyen, İnsandan Öte burası!
Seni sevdim, seni birden bire değil usul usul, bekleye bekleye, çoğala çoğala sevdim "Uyandım bir sabah..." gibi değil, öyle değil. Şimdi bir otogar kalabalığı yaşıyorken yalnızlığım. Soğuk ve beceriksiz. Terli ve ıslak. Yoğun ve güçsüz. Birazda yorgunluk, zamanda o da birikmiş. Yaşlanıyor olmalıyım. Eskiden daha mı güzel anlatıyordum seni diye şüphe duymuyor değilim yazmalarımda. Sen yazdıklarımı çoğu zaman okuyorsun, en iyi sen anlarsın. Bana anlatır mısın? Bende gördüğünü, yazdıklarımda hissettiğini. Eksik bıraktığım, eksik hissettiğin ayrıntıları...
Bugün sana o kadar benzeyen bir kadın gördüm. İnanılmaz derece sendin. Alnın, gözlerin, konuşurken duraksamaların. Adamın biriyle konuşuyordu tam karşımda. Gözlerimi kaçıramadım. İzledim bir süre, şaşkın şaşkın. Geçmişe uzandım birden, geçmişte seninle olan konuşmalarımıza. Adam bana benzemiyordu. Kadın sen. Senin kadına bu denli benziyor olmanın beynimin DNM bölümünün bir oyunu olduğunu biliyordum. Olsun ben bu halimi de seviyorum. Hayalci, hayalinde tutkulu ve gerçekçi...
Gece artık, tahta masamda bilgisayarın ucunda şarkılarımı açmış yine yazıyorum. Belki, tahta masam da bir gün şarap içeriz.
K(a)dına
Mevsim değişiyor, yeniden
Geç değil,
Bizi yağmurlar sever
