Baharda Gelmişken

Sessizlik iç çekiyor içimizde

Sessizken o kadar çok cümle kuruluyor ki

beynimizde,

Acı çekiyoruz içinde.

Acı çektikçe uzayan elastik bir zaman.

Ah! Yıllar önceki gençliğimiz,

ODTÜ’nün kışı gibi soğuyoruz.

“ş” leri kayıp bir ülkeyiz,

Geçmiş zaman kipleri, kirpiklerimizde yok olan.

Şehirler yıkılıyor, camlar açılıyor, kapılar çarpılıyor,

Çayımız soğuyor, drama ayarlıyoruz saatlerimizi,

Geride inatçı bir boşluk bırakarak…

Hayır, sadece polenlere alerjim var, ağlamıyorum,

Suçlamıyorum baharı,

Nerede o papatyaları nazikçe koparan,

Her taraf bahar koksun diye.

İki Derin Çizgi

Beni almaya geldiklerinde,

Altıncı caddenin otobüs durağında oturmuş,

Üzerimde biraz şiir,

Hangi şaire ait olduğunu hatırlamadığım,

Satır aralarında yavaşça dolanıyordum.

Ellerim titriyor, kibritim yok.

Buna rağmen yüzerken yağmur yağınca,

Bir fikrim var nasıl ciddiye alınacak.

Bana bir ateş verin, korkuyorum.

Önümde yine bir sessizlik...

Karanlık havanın kasvetinden değil,

İçimde beni neyin beklediğini bilmediğim,

Gözlerimin altında iki derin çizgi,

Kalkarken onlar acıyor, kalamadık ki.