Başlangıcı doğru, 

sıradan bir serüven, 

rastgele bir ilişki gibi başlayıp, 

gün günden hayatıma yayılan, 

büyüyüp kök salan, 

benliğimi kavrayıp, 

varlığımı ele geçiren bir aşka 

bedellendin. 

Sonra hızlıca uzaklaştın oradan. 

Elinden gelseydi kendinden de uzaklaşacaktın, 

yapamadın. 

Herkes kendi kuyusunu kalbinde taşır, 

biliyordun.

yeni bitmiş çay bardaklarında

dostluğu, sevgiliyi, özlemi arıyorum

şehir bulanık bir havada

kül tablalarına söndürülmüş sigara izmaritleri

git gide artıyor

Sessizce Beklemek

Giderken göze almaktı her şey

Bırakmak, kendi ellerinle yükselen hatıraları

Veda bu olsa gerek

Başlangıç ya da başlamak gerekli olduğumuz an

Duyulması gereken cümleler

Kurulması zor kelimelere gebe

Ayrılığın rüzgarı sıcak

Bunaltıyor geleceği

Yalnızız

Gerçekten böyle mi

Susadığın zaman su içmemek 

Önce ağzının kuruması

Sonra boğazın ve hafif yutkunmaların

Kadar gerçek mi her şey?

Uyuyamadığın geceler

Rüya görmemek için

Yorulursun

Gitmek istersin 

Gidebilmek daha uzağa

Bir daha görmemek için

Gülümsersin, sadece dudaklarınla

Bittiğini kabullenmek kolay değil

Hep bir 'ya' kalıyor içinde

Susarsın

Zaman geçiyor hızla

Yaklaşmak gelişine, hissederek

Anlamsız bekleyişler

Sonu hüzün olan

Kaybettiklerin bununla sınırlı değil

Daha fazla kaybediyorsun

İçinde dönüp durdukça bekleyiş

Huzursuzsun

Gri Kentin Öğrettikleri

tecrübeler kelimelere döküldükçe güzelleşiyor

şiirde, şehirde, yaşadıklarımızda güzel

biz kaldırımın resmiyet olduğu yerde doğduk

ve uyanınca gördüğümüz her semtin duvarında

geceden yapılma, sprey boyalarla yazılmış

aşk notları, devrim manifestoları, yasaklar

anıları kahverengi şişelerle tazeliyorduk dostlarla

sakaryada, konurda, olgunlarda, tunalıda

koşulları her zaman eşit gelmeyen denklemi

ceplerimizi yoklayıp çözüme kavuşturarak

somut bir şeyler koymaya çalışıyorduk ya da anlamaya

kimin canı sıkkınsa onu hakkı fazlaydı ama

çöktüğümüz kaldırım taşlarında, siyasetten konuşuyor

denk kafalar olduğunda konu futbola kadar uzanıyordu

çekirdek üstü kola muhabbete eğlenceydi

polaroid bir film karesine şimdilerde sığdırılmayacak

aşklar yaşıyorduk, platonik olduğunu herkesin bildiği

sigara içiyorduk park köşelerinde okul çıkışı

hayatın orta yerinde, kimsesiz bırakılmış çocuklar gibi

hep bir umudun peşinde yol almaya çalışıyorduk

gün geçtikçe kötü hatıralarında biriktiği

çocukluğumuzdan sıyrılıp daha bir büyüyorduk

sonra sırtımıza en büyük tekmeyi

en çok sevdiğimizden alıyorduk kuşkusuz

bir şekilde yuvarlanıp yeniden yola koyulmasını

biliyor ve gri kentin içinde öğreniyorduk

devrimlerimizden, sevgilerimizden söz ederek

Artık gecelerin gündüzlere uzanmasına gerek yok. 

Kim nerede olmak isterse orada kalsın. 

Üstüme gelmeyin. 

Hayat bir mavinin altında ki huzur değil. 

Karanlık ne kadar başımın üstünde durursa o kadar mutluyum, o kadar umutlu. 

Kaybettiklerimin sayısı yaşımla orantılı ve kaybettiklerimin hiç bir açıklaması yok. 

Neden kaybettiğim, neden yaşamak zorunda kaldığımın anlamı yok. 

Yalnızlık bir kanca olmuş üstümde o bana değil ben ona tutunuyorum. 

Zamanla alışıyor insan yalnızlığa.

Sudaki denge bende olsa, su-sardım.

Zaman olgunlaştırmış bizi

Peki, eskittiğini kimse fark etti mi?

Her şeyin bir nedeni

Her kaybın bir özleyişi

Her tercihin bir vazgeçişi

Böylesi bir denklemde yüzüyorduk 

Bir bahanesi vardı olmamışlığımızın

Özü ve kabul görmüşlüğü

En eksik yanlarımızın

Kendini tamamlamaya beş kalmışlığımız

Kalıcı olamamaktan yana

Buymuş yani "olmak"

Bitebilmekteymiş

Senin için hep "olmamak"

Alfa!, Lazy eight!, Temel sekiz!, Yelkenler fora!,

k(a)dına.

Her şey tezatlar üzerine kuruludur bu alemde... Lezzetliyse zararlıdır kesin. Şehvetliyse günah. Heyecanlıysa tehlikeli. Mutluysan sonu mutsuzluk. Zenginlik adaletsiz, fakirlik ise eşit dağıtılmıştır bu dünyada.

Günaydın sayın dinleyen İnsandan Öte burası! 

Kendimden başkası değilim, bütün roller, bütün oyunlar tükendi. Kendimden başka gidecek yerimde kalmadı aslında. Kabul etmiyorum bu dünyanın getirdiği bazı şeyleri. Bak ama dokunma. Dokun ama tatma. Tat ama yutma. Sev ama sevilme. Özle ama özlenme. Her söylenenin tersi yaşanılan bu dünyada ilk nefesten bu yana anlatılan her şey sanki bir avuntu gibi. 

Neden?

Neden zayıfız, neden şişman? Neden güzeliz, neden çirkin? Neden bu kadar gaddarlık, bunca acı, neden sebepsiz yere ölmek; hayat böylesine güzel ve onca insana yer açarken. Yani bunca tezata bir açıklama yapılmazken, yani bilmedikçe cevapları, sevmek???

İyi bir yerde değiliz.

Yeni bir dil, yeni bir düzen, yeni bir manifesto lazım bu aleme. En büyük hataları bile sevgi ve şefkatle pansumanlamalı. Kusurlarda ki güzellikler tadılmalı. Ağaç kabuklarının çatlaklarından çıkan öz, nasıl can verirse gövdeye, kırık yerinden sızan ışık nasıl aydınlatırsa karanlığı, dağların, ovaların arasındaki yarıklardan çıkan su nasıl hayatsa doğaya, yaralarımızı da öyle yaşamla doldurmalıyız. Yapılmış hatalar bu dünyayı kıymetli kılan; günahsızlık değil. Ve hatalarımızı, kırılan parçalarımızı korkuyla değil, sevgi ve bilgiyle tamir ettikçe güzelleşecek dünya...

Ruhlar yaralı, ruhlar aç, ruhlar sevgiye doymuyor.

Belki kıyamet yakındır da kıyamayız. Belki de bu dünya gerçekten başka bir gezegenin cehennemidir de biz günahkârlar ilelebet burada mahkumuz.  

“Hiç birisinin sana sahip olduğunu düşündüğün oluyor mu? Ya da bir şeyin?”

Birazdan gün başlayacak ve saatin çalacak! Sen bir nehirsin, nehirler geç kalmaz!

Günaydın sayın dinleyen İnsandan Ötesi burası...

Gönüldeki koca boşluğa, aklı loş olan anılar. Mertebe değil, bu bir ertelemedir esasında. İçerideki boşluğa seslendikçe, büyür insanın kendi sesi. Boşluktandır zan altında kalışı ve kendini bir büyütecin merceğinden izleyişi. Büyük değil, küçücüğüz ya hepimiz ve en basitiyiz ya evrenin... İçindeki evrene bağırır gibi seslenince kendine, şaşıracağın tek şey, kendi duruş halinin değil, içindeki kocamanlığındır bana göre...

K(a)dına

şekil ver bana

bi'daha!

eğer istersen

Her doğuşunda güneşin yeni bir özlem öğreniyorum. Yokluğunun kendini yenileyen merasimi daha sabahtan başlıyor çünkü. Sonra kalkıp bana zamandan bahsediyorlar. Heyhat! Ateş sadece düştüğü yeri yakıyor...

Günaydın sayın dinleyen, İnsandan Öte burası!

Böyle simsiyah bir gecenin üstüne güneş vurduğunda, kalbimde hasretinin birbirine geçmiş dişlileri, kime sorsam saniyeleri vuruyor. Oysa haddinden uzun bir yelkovan zamanı ötelerken hüzzam makamında bir şarkı söylüyor. Akrebi dizime yatırıp düşünle besliyorum. Yarına uğramıyor diğerlerinde olduğu gibi zaman, her gece başa dönüyor. Üstelik canımı çok yakıyor. Zaten sana yazdığım her yazıda kendimi ele veriyorum. Çünkü masanın başına yazmak için oturduğum her an samimi itiraflarda bulunuyorum. Hatıralara esas durup hep hasreti anlatıyorum. Sonrası, her satırı ara sıra gözlerinle kuşatılmış huzurunda dizili. Sonrası gamla beslenmiş bir sessizlik, sonrası okyanus kadar dipte, derinde. Sonrası da var elbet ama adını bilmiyorum...

Sessiz bir konuşma yapıyoruz şuracıkta. Ben "gel" der gibi bakıyorum, sen "olmaz" der gibi gözlerini uzaklara yatırıyorsun. Gururum dikmiş gözlerini bana bakıyor, yalvarır gibi duramıyorum ama -serde erkeklik varsa var- hüngür hüngür ağlıyorum. Sevmiyorsun bu hallerimi, belki üzüyorum, üzülüyorsun. Hatta biliyorum, ne yazarsa yazsın ellerim, ne söylerse söylesin dilim, yanıt almasa bile söylediklerim, inandığın yolun içinde düşünürken, kendi yanılsamanla baş başa kaldığında sen, sende biliyorsun bu seni her şeyden çok seveni. 

Bahar yapraklarına damlamış gözlerini, şeker hamuru ellerini, özlemin hiç bitmeyeceği aklını sevdiğim içini serin tut yarı uyur yarı uyanık hal bu. 

K(a)dına

bir bardak kahve, eşliği bir müzik, masum insanlar masası

saat 07.29

 " https://www.youtube.com/watch?v=PMpVt1bhCoo "

Unutamam kokusunu ellerinin
Başka avuçların sıcaklığını sarsa bile

En iyi ben bilirim yalan dünyalı olmayı
En çokta ben aldatacağım kendimi
Zor bir gençliğin bahanesine yatırarak aklımı
Ve serseriyimdir de şu aklıma düştüğün an

Benim için her yer sen varsın

Sen mi bana dönüşürsün ben mi sana?

Hangi "doğru", kolay bükülürse

İşte

O-Ona

Canım sıkkın olduğunda dünyayı sevmemeye ilk kendimden başlamayı bırakmalıyım. 

Günaydın sayın dinleyen İnsandan Öte burası!

Bir şeyler için çabalıyorum. Hayat için, insanlar için, kendimi hep bir geride tutup, başkaları için savaşıyorum. Tükenmeye başladım. Yorulduğumu hissediyorum. Uğraşıyorum, didiniyorum bir şeyler yazıyorum, sonuç bundan bile şansızım. Yazdıklarımın edebi bir yeri yok! O asık suratlı, kibirli, her şeyi çözdüm ben diliyle aktarılan metinler vücudumda kaşıntılara neden oluyor. Bu dünyadan herhangi bir şeyi çözerek gitmeyeceğiz çünkü. 

Sonra aniden daha yorgun hissettim kendimi. Elimdeki bira bardağını yarım bırakıp zorlanarak, birazda oturduğum masadan destek alarak kalktım, hiçbir şey anlatacak gücüm kalmadığını hissettim. Başladığım cümleyi olduğu yerde kaderine terk edip doğruca eve gittim. Her şey nasıl bıraktıysam öyle duruyordu. Koltuğun üzerinde okuyup bitirdiğim kitaplar, masanın üzerinde duran kirli kahve fincanı, not aldığım kağıtlar, ağzına kadar dolu kül tablası. 

Ortalığı gücüm yettiğince topladım. Yine uymayacağım onlarca karar almak için kendime taze bir kahve hazırlayıp, temiz hava almak için balkona çıktım. Biraz başım dönüyordu sadece. Birde Uranüs'te mevsimler kırk iki yıl sürüyormuş. Kırk iki yıl bahara hayır demeyecek çok canlı vardır elbette. Evrenin her yerinde zaman mefhumunun böyle farklı işlemesi beni deli edecek bir gün. Ama anlıyorum. Bu gezegende de bazı günlerin ne denli uzun sürdüğünden... 

Bir kartalı anlayabilmeyi çok isterdim. 

Şehrin üzerinden bütün gün kuş sürüleri geçti. İşte! dedim. İşte özgürlük! Git gidebildiğin kadar bahara, güneşin etrafında fır fır dönen bu gezegende kendine ait en uygun yeri bulmak için, göç. Kanatlarım olsa bende bunu denerdim. Onları gördükçe tüm eksikliklerimin altında kalıyorum. Çok uğraşıyorum, çok uğraşıyorum ama uçamıyorum. 

mutluluk yatıya kalan bir misafir değildir!

Dünya dediğimiz şey, bizim onu zihnimizde kavradığımız kadardır. 

Dünya hayatımızdır, 

Merhaba sayın dinleyen İnsandan Öte burası!

Harcanmış zamanları yeniden yaşayamazsın diyen insanlara kapattım kulaklarımı. Kalbe dokunan bütün anılarımızı santim santim yoluma seren beynimi durduramıyorum. Yaşama hakkını kutsal bir çaresizlikte, bekleyişte bulan her canlı gibi, işte bahar, bahar diriliştir. Yeniden doğuş. Şimdi bizim iklimimizi ise düşün; kışlarımız her şeye yeni bir başlangıç, yazlarımız dayanılmaz bir kaçış. Kaos. Karmaşa. Ne olur inkar etme tadı damağımızda kaldı. Koca koca gezegenler bile birbirini çekerken bizim itiş gücümüzden, kütlelerimizle ilgilenmeyen şu korkunç itiş kuvvetinden bahsediyorum. Güçlü, ani... 

Ani bir iç çekişin vardı birde senin, beni sevdiğin aklına gelince onu da alıp gittin. Beni çektiğin kadar yakın, ittiğin kadar uzak bir hal bu. Üstelik bu çekime karşı sevdik birbirimizi... Sana bir fizik dersinden çok fazlasını anlatmaya çabalıyorum. 

Çünkü benim sessizliğimde havanın olmayışı değil, senin susuşun vardı... 

O saniyeleri vurmadan geçen saatlere aldırma, zaman görelidir. Bir kere ellerini tadan, bir kere dudaklarından öpen, sensizken bir daha "yaşıyorum" demez.

Keyifsizlik umutsuzluğu doğurur. Umutsuzluk bir noktadan sonra mücadele etmekten vazgeçirir. 

Vazgeçme!