"İnsan bir çöpü yerinden kaldırdıktan, bir aferin kaptıktan, birilerini kendince sevdikten sonra ölmek istiyor. En karmaşık sorunları çözebilecek fikir üretebilecek, saatlerce bakma arzusu uyandıracak resimler yapabilecek, tekrar tekrar başa sarıp dinleyebileceği şarkılar söyleyecek, okunduğunda hünkür hünkür ağlatabilecek cümleler kurabilecek, söküğü dikebilecek, reçel yapabilecek, yemeğin tuzunu, pilavın dibini tutmadan yapabilecek, rakı masasında adabı bilecek, hayatı kolaylaştırabilecek icatlar yapabilecek, sevebilecek ve her geçen gün dünyayı daha bir güzel yere çevirebilecek insanlar arıyor... Hemde karşılığında hiç bir şey istemeden. Öyle saf, öyle anlatılmaz temiz duygular içinde, anlamlı. Ama, o gün gelene kadar"
Şu var biliyorum, yalnız olmayı yeğliyorum
Eski kent meydanına inen bir sis
Limandan uzaklaşan bir gemi
Sürekli bir yangın ihtimali
Fırtınaya kafa tutan bir bulut misali
Epeyce uzun bir tren yolculuğu şimdi
Her santimin içinde tebessüm beklediğim
Şu kalabalığı görüyor musun?
Zehirli bir böcek gibi olanları
Kaçıyorum, istemiyorum onları
Açıldığım denizlerden çiçekler bırakıyorum
Kendi çocukluğumu büyütür gibi
Durmadan kendi adıma konuşuyorum
Geçmişte oturup saf-güzel bir fotoğrafla
Neredeyse hiç bir şey hissetmeden
Akıl sağlığı yerinde biri gibi davranarak
Hareket etmem şaşırtıyor beni
"Oysa, insan bu dünyaya gösteriş yapmaya ve alkış toplamaya gelmişti."
