Kelimelerin İçinde Bir Rüzgarın Esintisi

Kelimeler camdan bile kırılgan diye çekinirdim konuşmaktan,
Hakkım varmış az da olsa
Zihinden geçen her anın gölgesi,
Kelimelere bulanıp, savrulduğunda dilinden, ıslak bir dudak arasından
Önce masaya, oradan sekip yere düşünce, nasıl tuzla buz edivermiş her bir şeyi
Tüm o kristal parçaları en çok benim canımı acıtmış, söyleyememişim
Meğer ben ne beceriksizmişim
Bir rüzgar esse bunca kırık dökük arasında, kör olurum
Söyleyin, esmesin.

Arayış

İnsan başlı başına bir arayıştır, değil yalnız arayışta olan. Daha fazlasını, daha güzelini, daha iyisini, daha heyecanlısını ister durur. Ne kadar makul yollara kıvrılsakta biliriz nasıl tatminsiziz, nasıl kendimizi yitirmişiz zamanla. İşte tam o noktada bulabiliyorsa insan bir diğerini, mucizeler başlar. Bence insanlar dengede değil dengesizlikte buluşur. Denkler tanır birbirini her zaman, bazen göz bebeklerinden, bazen yara izlerinden. Aydınlıkta görünmek kolaydır da karanlıkta kaç kişi fark edebilir sizi?

Lüzumu yok karmaşık denklemler kurmanın o yüzden. 

Karanlığı yıkmak evrendeki suretini bulmakla başlar ve dünya üzerinde olup biten ne varsa her şey o zaman anlam kazanır.

Tam kurcalayacakken içini artık geri kalan hiçbir şeyi umursamazsın, çünkü tam düşecekken hep bir el çeker seni yukarı. Muazzam bir güven bu, bambaşka bir huzur, o sayede var olmak. Her güne inanmak. Eksilmeden, tamamlanarak insan olabilmek ve hep o insanda kalabilmek.

Sevebilmek şahane bir meziyet.

Sevgi, mucize.

Bazen kendimi kafamdan doğuracakmışım gibi hissediyorum. 
Suyum boşalıyor, kan geliyor kulaklarımın arkasından. 
Şiddetli bir sancı, omzumun üstünde. 
Düşünceler fena sıkıştırıyor insanı, insan hep kendinde tutsak bir ikilem. 
Nietzsche'ye selam olsun, ey gören kişiler parçalayın levhaları!

Her şey bir uyak içerisinde,

Her şey birbirine sesleniyor

Kimse bilmez belki, sen

Tanrısısın en olunmaz şeylerin.