Gülümsemek adaleti bozuk bir düzene sessiz bir küfürdür. Gülümsüyorum. Hem düzene hemde insanların düzen içinde daha da karaktersizleşmesine...
Senin gibi birinin böyle olması, şaşırtıcı değil aslında. Suç bende...
Kaçındığım hangi gerçek varsa, yapmaz dediğim ya da yakıştıramadığım, insan bu ya yapar aslında kısmını es geçip, yaşayana kadar tek bir toz tanesi bile kondurmamak sana, benim en büyük kötülüğüm.
Kendime yaptığım elbette.
Ne müthiş bir durum: İnsan yaptıklarından değil, sonunda hep en çok yapamadıklarından, eksik bıraktıklarından, yığınla biriktirdiği yalanlarından, yaşayamadıklarından, yaşadığını sandığından pişman olur...
Dibine kadar yaşanan tüm sevgilere inat, en çok yarım kalan aşklar yürek yaksa da yaşadıkları kâr kalıyor insana.
Kârla zararı bazıları ayıramasa da...
Hayat biriktirdiklerinden ibaret fakat kendi yanlışının farkında bile değilsen. Ne mutlu sana...
Ne mutlu insan biriktirene, ne mutlu hata biriktirene ve ne yazık ki boşa değer verdiğini düşündüğün şeylere...
Ne zaman telaşla bir yere yetişmeye çalışan birini görsem, içimden hep şöyle geçiriyorum:
Altı üstü toprak olacaksın...
