Yüzüme değen bir ışık huzmesi kadardı yalnızlığım. Sıcak, sımsıcak bir ışık huzmesi… İşte, O’nunla, karanlıklardan, sıkıntılardan beni kurtaran, içimdekileri haykırıp o’nun geldiği yöne tümüyle, her şeyi canlandıran bir ışık huzmesi.

O’na ait, o’ndan geriye kalan…

Ufak bir tıkırtı yeter bana parçalanırım bir anda. Yürek bu ya parçalansa da kalır yeniden yaşatmak için orada. İster yinede, yaşamayı, arzulamayı, sevmeyi ve bir zamanla yeni biri olurum, kalan parçalarım bir araya toplanınca. O zaman kendi içimde sıcak sımsıcacık bir ışık huzmesi doğar ve varlığımla varoluşun arasında anlamlı bir şey olurum. Her şey, her şey susar orada konuşurum.

H:K: ya teşekkürler...