Uyku tutmadı,
Ailemle geçirdiğim çocukluk anılarım düştü aklıma.
Gri havasında Ankara’nın Gençlik Parkı’nda çarpışan otolara bindiğimiz o günlerden biri. Değişik evlerde duvarlarını pastel boyalarımla boyadığım değişik odalarım. Sonra ilk sigara içişim, gizli gizli odanın penceresinden sarkarak…
Anneme yakalanma korkusu içimde en büyük adrenali yaşanan. Duvarlarımda ki tanımadığım sadece hoşuma gittiği için aldığım ya da tanıdığım insanların posterleri. Dağınık masamda ki ders kitaplarım, ders notlarım, ilk sidi çalarım, rak müzik sidilerim, bas gitarım. İlk kaleme aldığım şiirim. İlk kez hoşuma giden bir kızın hayalime girdiğinde başımı koyduğum yastık kılıfımın üzerinde ki desen.
Herkes yattıktan sonra sabah okula gidecek olmama rağmen inatla uyumamam ve sonunda farkına varmadan uyuya kalıp, annemin beni "hadi okula" diye uyandırması. Oysa sidi çalarım kulağımda yıldızları seyrediyordum, en son hatırladığım buydu uyandırıldığımda…
Çok geç kalmışım deyip fırlardım yataktan, şimdi öyle değil…
Uyku tutmayan geceleri sabaha yakın tutuyorum. Sabah kaldığım yerden devam ederek. Yine de gözlerim kapanıp annemin uyandırmasını isterdim, okula gitmem için. Yıllarca sürsün isterdim bu sabah tragedyası.
İyi sabahlar…
