Gerisi Ses

Varoluşun çekirdeğinden büyümüş

Hangi nesnenin gerçeği yeter kendine

Hayat dediğin doludizgin akarken

En çok kullandığın sözcük onun adıydı

Her anının onunla eşlenmiş olduğu

Velevki

Ne zaman sigaram bitti,
ne zaman ilk sakalımı kestim hatırlamıyorum
Velev ki çokta iyi çıktığını söyleyemem
"Biraz büyük babana çektin" der annem
oda öyleydi, köseydi derlerdi.
Büyüyünce babam gibi tıraş olmak isterdim
ben tıraş olurken annemin babamı izlediği gibi
eşiminde beni izlemesini isterdim
Hayal bu ya
hiç bir zaman böyle olmayacakmış meğer
zaten öyle hiç sevilmedim
ama sevdim, ikisi ciddiydi

Aşk

Aşk dedi,

Boynuma saçlarını doladı

Dudakları dudaklarıma yakın

Ellerini belime dolamıştı

Unuttur bana

Aşk dedi

Bir düzüne insan

Bak etrafında

Bırak beni

Unutalım

Arkasını döndü

Bir sigara yaktı

Aşk dedi

Susalım artık

Kül oldu her şey

İtiraf etmem gerekirse

Güzeldi

Geçen günler

Bekliyorum

Kaldırım ve Ankara’nın sonbahar yaprakları

Ben bir şehirde terk edilmiş, yıkık dökük virane

Saçlarını örgü yapmış dolaşırken 

Veda etmek için önce bir araya gelmeli

Sen gittin ve ben pencereleri açtım

Karanlık, sokak lambalarının aydınlatamadığı

Odamın içinde günlüklerime yazamadığım adın

Hüzün en çok gülümseyenlere yakışır anladım

İçimdeki fırtınalı kışlara rağmen

Bu acımasız hayat ve öğrencilik yıllarım

Sıradaki benim, hüzün içinde duran

Gece yarısı tatlı bir soğukluk içimde

Her yazdığım şiir biraz senin olsun diye

Hangi kelimeyi seçsem bir o kadar 
uzak, Duruyorsun benden bu gece

Hesapsız her sorgusunda hayatın

Süresi yirmidört saate çıkan ağlamanın

Yalnızlığına kadeh kaldırmış bekliyorum

Yumurta Kabukları

Üçüncül bir eylemle hatırlatmak isterim

Okuyacağını bildiğimden kayda geçiyorum

Adın ağzımda yeni bir dil, içimde ikinci bir ses

Bütün günahları işlemişken yalan konuşuyoruz

Kırılmıştım, habersiz gel gitlerine

Kırılmak yumurta kabuklarına mahsus değildi

Gecelerimi kaplayan yanıtsızlık

Gündüzlerimi de kaplıyor beşer dakika arayla

Bütün bu olanlar neyi anlatıyor

Artan ve azalan hiçbir şey yok

Dışarıda güneş yok, hava soğuk ve kasvetli

Yitik bir kent, sorumsuzca yapılan mimari

Ortasında bombok bir ben, sancılı

Hayal gücümü ortaya çıkaracak bir şey yok

Bana kızma sadece sevilmek istemiştim

Rengarenk

Umutsuz şiirler yazan şairleri okudun mu?

Bir yalnızlık yazar

sessiz harflerle geceye doğru

Ben okudum bir kere

Neşe yoktu, hüzün çoktu

Mavi, siyah, kırmızı, beyaz, rengarenk

hep kendisine aşık olunacak kadın

Seni son kez sevdiğimi söylüyorum

Sonrası mı?

Mevsimlerden yaz olsa bile

Bir hayat kurmalıyım, yeni şiirler,

yeni kelimeler

Hüzünleri askıya alıp

yine acımasız olmalıyım,

yine çocuk…

Kederim bende kalsın,

sen neşelerle oyalan

Ortasında öpüştüğümüz sokak,

Kırılgan kaldırım taşları,

unutma

Her aşk bir devrim,

bir yolculuk hikâyesi

Bütün yenilgileri duyacağım sabah

Gün bitecek, yorgun, düşünceli

ve gece

Uyurum ve her şey geçer,

Üzülme…

ki üzülmeyecek kadar iğrendin benden

Anlıyorum yaşamalıyım sensiz,

dile getirmeden…

Belki sen,

Belki ben,

Kentin gürültülerini üstümüzden atıp,

Kavuşuruz yeniden…

Kısa bir şiir;
Seni Seviyorum...

Adam sandık yazdıklarımıza konu aldıklarımızı
Oysa adam olmadığını anladık duyduklarımız
Başka insanların ağzında konu olduğunda...

Çocukken masal anlatırlardı
Başımı yastığa koyduğumda
Sonunun güzel olduğunu sandım
Oysa masal bitmeden uyuyakaldım

Önsöz

İkinci tekil şahısa şiirler yazıyorum

Yarım bırakılmış karmaşanın içinde

Bütün tutarsızlıklar renk bulmuş

Ardışık cevapsızlıklarla çevrili, geçiyor nisan

Üstüne gecenin ağırlığı çökmüş

Ağrılı sahneler eşliğinde

Geçiyor her kitabın önsözünde

İlk'ler

Seni ilk defa gördüğüm gün yüzün güzeldi,

çekik gözlerin siyah kaşların ve kıvırcık saçın

Seninle ilk defa konuştuğum gün sesin güzeldi,

                                   kışı ısıtan bir merhabayı sunan

Sana ilk defa sarıldığım gün tenin güzeldi,

                                   kokusunu hala burnumda hissedebildiğim

Senin ilk defa elini tutuğum gün ellerin güzeldi,

                                   oje sürmeyi acemice becermiş tırnaklarınla

Seni ilk defa öptüğüm gün yine başa döndük yüzün güzeldi,

                                    burnunun altında ince pembesi dudaklarınla

İlk Sahnesi

Yağmurlu bir Cuma sabahı pencerenin ardında sen

Girerken kapıdan içeri konuşabileceğimi bile bilmeden

Tesadüf olamazdı, seni fakültede bu saatte görmem

Ah genç bayan, kıvırcık saçların gündüz sahnesine çıkmış

Koltuk kenarına oturup, Dramaturji’ni izlerken

“İltifat” adına bir şiir okuyabilseydim keşke

Konuya geri dönersek, geçen Cuma nerdeydin?

Gel Desen

Velhasıl,

Keşke bende var olsam düşüncende

Karanlığın çatallaşmış kırıklığı,

Akşam yaklaşırken içim heyecanlı

Zamanını saydım,

Tam kaldırım kenarından geçerken

Kuşlar, karanlıktan korunmak için

Ağaçlara göç ederken

Güneşin batışına inat, karşımda gözlerin

Ah! birde sesini duyabilsem

Seni dinlemeyi öğrenmek

Mesafe uzun, yeti seyrek

Etrafımda ki bütün saatler durmuş

Senin geçmeni bekleyecek

Nisanı bahara bağlayan tel kopuk

Ne ilgisi var diyeceksin

Üşürken sen, geçip giderken

Gel desen, bir gel desen

Hazır karşımdayken,

Sonsuz bir sefere çıkmak istesen

İnatçı bahar gelir, ben gelirim, sesin gelir

Bedenini saran bir el gelir

Yüzünü güldüren bir ten gelir

Gelir de gelir,

Gel desen iki kazanın ortasındaki bakışın

Anlamı gelir

Kırık dökük ruhlarımız kendine gelir

Son'a Kalan

Aklımın karışıklığı odama yansımış

Dört duvar arası sana yazılan

cümlelerden ibaret

Beyaz kâğıt üstüne mürekkep lekesi

Perdeme ve kıyafetlerime sigara kokusu sinmiş

Efkârım üzerine, fazla yakmamın neticesi

Belli aralıklarla gözlerime düşen hatıralar

Acıyla, kim bilir kaçıncı kez birlikteyiz

Başlıyorum ama iyi bitiremiyorum kuşkusuz

Heyecanlıyım her konuşmamızda, çocuksu

O son buluşmayı geciktiren hangi cümleyi kursam

Yüklüyorum kendimi hüzünlerin arkasına,

akşam vakti

Nefes aldığım her an ağırlaşmakta

Tesellim, görebilme ihtimalimdi seni

Beceremiyorum ya, onu da yazmış olduklarımla

Hani tek beceremeyen bende değilim burada

Biz hiç beceremedik desem, daha doğru aslında

Sevgi dolu bu dünyada el ele gezmeyi

sevmeyi, terk eylemeyi

Bu ne biçim son böyle,

tekrarlanan

Tekrarlaştıkça gelenekselleşmeye başlayan

Tekrarı reddeden, tekrarı aslında sevmeyen

bir son

boşversene, vaktin varsa çay içelim…

Yeniden

Her şey sırası geldiğinde oluyor

    çözülüyor

Bir sırası var her şeyin baştan beri

başlangıç

Geçmişimizden sekmiş, fırlamış, görünmez

Aramızda kayda almadığım bir boşluktan geçen

Bir şey var kilitleyen birbirimize

           inatçı

Sessiz hareketlerini hissettiğimiz bir hayalet

Dili ahenkli, cümleleri tastamam

Şimdi dur, zamanı var daha

  buraya bir parantez aç

Hiçbir şey olmamış gibi geçir vaktini

Yatağına yatmadan saatini kur

      tik tak, tik tak

İçindeki gücü diri tut

            gülümse

Biz cümleler kurduk ya, gece düşünsün

                  ekleyeceğin bir şey yoksa kapa parantez

Sevilen Seveni Sevmez

Şimdi adını haykırsam şehrin en kalabalık yerinde

Gözü dönmüş zamanın, unutmuşsundur çoktan

Belki de susmak en iyisi, unutmak değil de

Zaten ben burada değilim, üstelik sende yoksun

Galileo’ya inat dünya yuvarlakta değil

Yoksa geri gelmez miydin yanıma

Baksana su samurları bile akıntıya kapılıp gitmemek

için el ele tutuşup uyuyorlar

En güzel iç serinliği de uyurken unutmak

631 sana neyi hatırlatıyorsa, beni de

o kadar hatırlayacaksın zamanla

Düşünüyorum da bir süre sana yazdıklarımın arasında

vakit darlığı çekiyorum, zaman kısa

yazılacak çok şey var daha

Ölümle, nesli tükenen insanlık soyuna bakınca