Renk

Umut, rengarenk balonları şişirmek gibi...
Nefesin yettiği kadar büyük.
Siyah beyaz filmlerde ki çiçekler,
Hayal edebileceğinden de renkli...
Geleceğine dair, umutların olduğunda.
Gri duvarların arasında uyanırsan çocuk.
Şaşırma! Biz yeşili, kahveyi, maviyi koruyamadık.
Koş! Uçurtmanı al ve renklendir,
Bizlere inat gökyüzünü...
Korkuyorum, böyle bitmesine renksiz.
Ölmek zor, ölmek beyazlar içinde,
Rengarenk hayatta, tek renkle,
Ne kadar renkli bırakmasak da size.

Hoşgeldin

Çözmüşüm zincirlerimi, açık denizlere,
Sana doğru, ben hiç böyle olmuş muydum?
Son bakışın, son yağmurlar, son yalnızlık,
Geçecek sana uzanan özlem.
Seni öyle sevdim, öyle ya
Rüzgara kapılmış geliyorum ben.
Anlamadığım bir şey var kesin,
Neden, neden gitsin sen.
Senin şarkılarını dinliyorum,
Bıraktığın, hani birlikteyken.
İlk dokunuşunda ki sevgi, yakın hatıra...
Sesini duymayalı ne çok oldu.
Dudaklarının arasından çıkan nefesle, büyüleyen sesin,
Hiç beni sevdiğini söylememiştin.
Oysa ben her fırsatta 'seni seviyorum' diyebilmiştim.
Aşk sözcüklerim kayıp açık denizlerde,
Aşk sözcüklerim soluyor yorgun tenimde.
Hayata bağlanmak için, sebeplerimden olsan da.
Kaybetmek, ölüm değildi seni...
Gizlice sorular sorsan, ben bilmeden.
Sensizliği asla düşünmesem,
Bana öğütler versen, dinlemesem,
Canımı yaksan, düşünmeden,
Yeniden doğalım küllerimizden desen,
Sevgim, değişir mi ki yüzüm.
Hissetsem gülerken, sıcacık bakarken.
Hoşgeldin, hoşbulduk diyebilirken.

Değişim

‎Bugün seni tanıdığım yere gittim

Baktım seni ilk gördüğüm yerde durdum

Oturdum bir bira söyledim dostlara

Konuştum anlattım yine onlara

Dedim ki mekanlar bile değişiyor

O nasıl değişmeden kalır bu dünyada

Anlattım Sormadan

Oysa bakışlarının içindeydim her sabah

Kaybolan gençliğimin habercisiydi kuşlar

Ben annemden doğalı yirmi üç kez öldüm

Yaşım ölümümden belli

Kadınım yokluğun bir yara

Mühebbet  yediğim suçlara

Sen hayatımdan ayrıldığın gün

Vazgeçtim çocuk olmaktan

Elimde tebeşir lekesi

İlkokul sıralarından kalan

Amcamın yolunu gözlerdim

Babasız büyümem işte bundan

Bir ekmek uğruna bütün kavgam

Dostlar tenha sokaklarda bulurlar

Ayakkabı boyarken ilk gençliğimi

Resitaller yazarım arkandan söylenmemiş

Ben bir garip çoban

Daha kuzu bile gütmemiş

Toprak kokusunu içime çektim

Dedem bilirim çiftçi kahraman

Sen varlığın olmadan

Ben bir ölü adam…

(21.11.2011)

Arkadaş

Sevmekten korkmayacaksın arkadaş

Seviyorsan eğer adam gibi sarılacaksın

Sevgini öyle bir hissetireceksin ki

Bir anda yapışacaksın dudaklarına

Kalabalık bir sokakta

Herkes görsün diye gecenin içinde

Bir sokak lambasının loş ışığında

Öyle delice, hırçın ve aşkla

Utanmayacaksın arkadaş utanmayacaksın

Sevginle elele tutuşup devam edeceksin yoluna

Herkes sana bakacak teleşla, hayretle

Umursayacaksın arkadaş

Önlerinden gururla geçeceksin

Sevgin hissedecek bunu

Hayret edecek insanlar cesaretine

Yaptığın aslında ne güzel oldu arkadaş

Yoruldum Düşlerimle

Hayat düşlerle dolu,

Yoruldum, yordu.

Uykularım, geceleri bölünüyor artık

Göz kapaklarım ağrıyor.

Uyumak ne mümkün,

Seni düşlerken.             

Seni düşünürken,

Kaybettiklerim artıyor git gide.

Sokakta ki yabancılar bile

Halimi görürken, suskun.

Bir dost selam verse,

Seni anlatıyorum.

Gecelerimi,

Seni düşlediğim geceleri

Anlatıyorum onlara bir köşede.

Ne olacak diye sorarlar kendilerince...

Bilmem diye yanıt veriyorum.

Yoruldum sadece.

Seni düşlemek bu kadar güzelken,

Yoruldum.

Sensizlikten yorgunluğum.

Yoruldum.

Düşlerimde ki sen ile,

Ayakta duruyorum.

Özgürlüğüm

Yorgunum, susuyorum, başım ağrıyor

Özgürlük savaşı verirken

Hücremde bir kadın kokusu

Tek hissettiğim tenimde kalan

Hayalimi çaldılar benden

Polis sirenleri, coplar, telsiz sesleri

Yaşım on sekiz bilmeden

Özgürlüğüme on dokuzum yetmeden

Seni yeni tanımışken

Tek pencere dört duvar oldu kadınım

Senin kokunla birleşen

Deli yanım, tutukladılar beni ülkemden

Bir sen vardın sevdiğim

Bir de özgürlüğünü istediğim ülkem

Sol yandaşlı sloganlar aldı beni

Oysa yeni tanımıştım

Sevişememiştim teninle

Gözlerimle gözlerini hissetmeden

Özgürlük kavgamı verirken

Daha yaşım on sekizken

Ne seni verdiler, ne de özgürlüğümü

Ne seni gördüm, ne de özgürlüğümü

Polisler, coplar, sesler

Ne bıraktılar benden

Özgürlük savaşımı verdiğim

Seni severek bıraktığım

Ülkemden.

Bitti

Yağmur yağıyor

Seni hissediyorum

Yağmurda uzun uzun öpüşünü

Sırıl sıklam bedenimde ki nefesini

İşte terkediyorum bu kenti

Elinin uzanışı yeniden

Artık uzak düşüncemden

Ben yalnız yürüyorum

Yağmur yağıyor

Ben terkediyorum

Sevişmelerle geçti

Düşlediğim kentteki sevgili

Beyefendi

Sevdiği kadınları bir bir kaybetti

Hayat elindekilere göz dikmişti

Birer birer alıyordu her şeyini

Yalnız kalıyordu her geçen gün

Hiç değiştirmiyordu

Şarabının markasını

Sigarasını da ekleme içiyordu

Sokak başında ki yerini beklerken

Basit yaşıyordu

Basit

İyi felsefe yapıyordu

Ama konuşanı yoktu

Çoluk çocuk dalga geçiyordu

Olsun o kadar eli yüzü kir içinde

Dilencilere inat gururu kendi içinde

Eskiden giyinmeyi bilirdi

Hayat elindekileri alana dek

Gerçekten çok zengindi

Ya şimdi

Sevdiği bir kadın için

Oldu hayatta ki yeri

Sokak köşesinde ki

Kir pas içindeki sarhoş

Beyefendi...

(02.01.2011)

Ansızın ve Aniden

Ben çok sonra koydum, her şeyi yoluna.
Yalnız geçen yılların esareti.
Kafamı karıştırmıştı mutlulukla, geçerken zaman.
Kelimeler şu an yalan,
Konuşmasam beni yakar, konuşsam seni.
Sözcüklerin anlamları biterken,
Öyle olur ya bazen,
Bu sana son sususum, son sözüm olsa,
Bir hayat yetmezdi, konuşulmayanı anlatmaya.
Yolumuz devam etse de sonsuza.
Bir hayat biriktirdiğim yetseydi sana.
Bu aşk bir gün bitermiydi.
Kalemimde anlam, sadece kağıtlara varlığımı anlatan.
Beni umutsuz bir çocuk gibi gözü yaşlı koyan,
Sen kimsin, düşündükçe güzel olup, unutulmayan.
Al beni yeniden aşka, ansızın ve nedensiz.
Sen uzakta olan, ışıklarını yak gecenin,
Kaybolmasın karanlığın içinde gölgen.
Ben karanlığında uzak bir şehrin,
Anılarla, gözü yaşlı beklerken.
Güneş doğacak, sabah olacak yeniden.

Gitme Sen Kal

Biraz önce birini kaybettim.
Biz çok eksildik, sen yanımda kal.
Korkma, bize bir şey olmaz.
Gitmek dediğin, her sabah...
Boş masa, yarım kalmış çay bardakları,
Ekmek kırıntıları, kirlenmiş çatallar.
Yarın yok, vazgeç artık.
Bizden sonra gelenler, giderler.
Bir hançer yarası zaman,
Birikiyor kan üstünde, pıhtılaşmış gönül.
Güne yeniden başlamak gibi,
Gidene ağlamak gibi,
Gecenin bittiği an.
Eteklerine dolaşmış yalnızlık,
Gitme!
Gitme o evin kapısında bekleyen var .
Mevsim değişse de sen kal, kal.
Yalnızlığımızı paylaşacağımız an hep var.

Kadınlar Hep Ağlar

     Artık yazamıyorum. Kelimeleri kontrol edemiyorum kalemimde. Küfür etmek istiyorum, küfrü sevdiğimden değil. İçimde ki yanılgıların ve karamsarlığın kelimelerde ki tek tesellisinin bu olduğunu görüyorum. Daha fazla gelecek kaygısı yaşamak bir yana geçmişimi düşünmeden edemiyorum. Olduğum zamanı ne kadar mutlu ve gelecek geçmiş kavramından uzak geçiriyorum. Gücün en üstünde olduğumu düşünüyorum o an. Cömert bir zaman sunduğunu düşünmeden de edemiyorum hayatın bana karşı. Sonra bir kadın geliyor karşıma, kuşku yok gerçekten sevmiş zamanında, olan her anı anlatıyor göz yaşları içinde. O an anlıyorum kadınlarda seviyormuş gerçekten diye. Toplumun içinde hep bir erkeğin kadından fazla sevdiğini düşündüğüm oluyor. Bu gerçekten böyleydi, ben böyle hissediyordum ya da. Öyle olmadığını anladığımda, yanıldığımda susuyorum. Yalnız kalmak istiyorum, bırakıp o anlatırken bunları gitmek istemiyorum. Ölümün tüm koşullarını sağlayan bir beden karşısında kelimelerle oyun oynamaya başlıyorum biraz mecbur hissederek kendimi. Kadın karşımda ağlarken, çok sevdiği anı sunarken, içinde bulunduğumuz anda. Onu teselli ediyorum. Gözyaşları çekiliyor göz kapaklarının içinde, elimi uzatıyorum akmış rimelini siliyorum, sanki geçen an yaşanmamış gibi dursun diye. Gülmeye başlıyor, bakışları değişiyor. Karşısında beni sahiplenme arzusuyla duruyorum işte. Bana gelenin nasıl reddetme halini alacağını gördüğüm ana. Susuyorum, bir sigara yakıyorum. Bir çok birey bu anı değerlendirmek isterken ben kaçıyorum, bu farkındalıktan. Acı içinde yoğurulmuş bir bedene yapılan müdahalelerle hayata döndüren ben, doğru insan olmadığımı biliyorum. Utanıyorum yaptıklarımdan, insanı, karşımdaki kadını kandırmaktan utanıyorum. Ortada hayatın bize sunduğu bir zafer var  ama hak edilmemiş bir zaferin tadını yaşamak istemiyorum. Gitmesi için gözlerinin içine bakıyorum. Bağlanmışlığı o kadar içine işlemiş ki, acılarını çeken bir bedeni bırakmak gelmiyor içinden, kadının. Yüzümü çeviriyorum yüzünden. Ağlama başlıyor yeniden.

İstanbul'da Bir Ölü

Kadıköy de bir vapur sesi
Uzaktan eşlik ediyor
Eskiden kalma bir müziğin tınısına
Bu ilk defa değil inandığım
Yeşile, maviye, griye ve sevgiye
Yalanlar söylemeye başladığım gün
Huzuru bulduğum gün
İşte şimdi büyüdüm dedim
İstanbul ayaklarımın altında
Kenarları narince kazınmış bir kaldırım taşıyla
Son bir defa boynuna sarılmak isterdim
Yalnızlığın yerine beklerken
Deniz hırçın bugün
Hava kapalı, martılar sessiz
Solumda ölüm ve sağımda hayat
Ben ortada bekliyorum çaresiz

Üzülmeye Değmez Asla

İnanmıyorum kimsenin mutlu olmadığına.
Hayat dediğin yirmi dört saatten oluşmuş,
Zaman kaygısı.
Zaman dediğin; gülmeden geçmez asla...
Bakma sen en dertli insanlara.
Aç şarabı ver elinin altına,
Çeksin kafayı bulsun latifeyi, sedayı.
Ya da al karşına, anlat ondan farklı olanı.
Üzülmeye değmez,
Çünkü insanı üzen yalnızlıktır.
Ne dost ister, düşman başa bela.
Ne sevgili ister, alışınca gönül yalnızlığa.
O zaman ne küsersin hayata...
Ya duâ et, yada kûfür.
Ağlayıp durma boşa...

Yolcuyuz Hayatta

Kendini bir şey sanma.
Bildiklerini, yaşadıklarını kendine sakla.
Aklımdan geçenleri bilirsin,
Zaman her şeyi anlatır nasıl olsa.
Gözlerini bir gün yeniden açtığında,
Kurtulduğunda karanlıktan.
Sen de anlayacaksın.
Yolcuyuz hayatta.
Kelimelerin ardına saklanmış yokluğumuz.
Bizi biz yapan değildir...
Ben seni unutmam kolay kolay.
Ben aynı değilim şimdi hayatta.
Tanıdığın günden bu yana,
Değişen değiliz,
Değiştirenler biziz.
Unutma herkes aynı değil hayatta,
Ama sen bildiklerini kendine sakla.
Bir gün çıktığında karşıma,
Otur yanıma bana eskiyi anlatma.
Dediğin gibi insan yargılanmaz,
Geçmişiyle asla...
Unutma! Benim dediğim hep var aklında.
Kusursuz sansan da yaşadıklarını,
Özgür olduğunu hatırla.
Özgürlüğünü geri kaybedeceğinden değil...
Söylemem gerekirse;
Şimdi beni iyi dinle...
Bir şeylerin kalıcı olmasını istiyorsan hayatta.
Önce kendin inan buna.
Çünkü değişiyorsun hala.
Zamanla çözeceksin gerçeği,
Takma söylediklerimi boşa...

Cennette bir kapı var madem;

Açılacak günahsız kalırken.

Huriler karşılayacak dersen.

Cennet nedir ki ?

Böyle bir düzen dünyada var zaten.

Ne Diye

Yaz yağmurlarını severdim
Pencereden bakarken
Yani dedim ya
Şarap elimizde
Bir türkü tutmuş dilimiz
Beklemekte
Sonra sessizlik içinde
Başladılar soru sormaya
Bir kaç tanıdık isim
Söyleyeyim bari sizede
Çok içiyorsun dediler
Dedim içmemden size ne
Az uyuyorsun dediler
Dedim uyku haram gözlerime
Dediler niye
Dedim bakıyorum görmesem de
Hissederek o gözlere

Güzele sûal sorulmaz
Şarap içersin durulmaz
Güzel cana bir nefes kattı mı
dudaklarından
Güzelden son yaşanılmaz 

Delilik Hikayeleri 1

     Dokunuşundaydı hayat, mevsimin baş edemediği yoksunluktu yalnızlık. Sıcaktı iklim ama üşüyordu bedeni kuşkusuz. Bira, patates tava ve tuzlu fıstıktı muhabbetinin çekilebilir tek yanı. Hep hızlı yerdi sanki önünden alacaklar gibi kendi sahip olduğu masaya bolca söylediği meze tabağını. Hafiften bol giyerdi, göbeğinin görüntüsünden rahatsız olduğu gerçeğini saklamak için. Sonra bol giyinmesinin mazeretini aşırı sıcaklara yorardı, rahat ettiğini, terletmediğini söylerdi etrafında ki dostlarına. Dostları mı ? Aslında yoldan geçenlere laf atıp masasına buyur ettiği insanlardı. Büyük hayalleri olduğunu hiç duymadım. Zaten her konuşması o kadar bayat oluyordu ki insanlar onun ayık mı ? sarhoş mu ? olduğunu bile düşünmeden içlerinden delinin biri diye düşünüyorlardı. Zararsız, yalnız kalmış, cebinde fazlasıyla parası olan, sadece muhabbeti iki bira içmeden çekilmeyen eli açık bir deliydi. Hiç sigara içtiğini görmedim, edilen ikramları geri çevirirdi elinin tersiyle.
     Ben mi kimim ? Bu adamı böyle kaleme alan benim işte. Ben her gün gelip aynı masaya, aynı saatte oturan, soru bile sormadan önüne fıstık, patates kızartması ve bira koyan o gencim. İster barmen deyin, ister yamak, isterseniz de garson. Önemli olan anlattığım hikayeyi dinleyeceğinizden şüphesiz en büyük deli sizsiniz.
     Dokuz yıldır aynı yerde bir çok insana servis yapan bendeniz. Ne cansız karakterleri canlı hale getirdi bu beden hayalinde bir bilseniz. Okuduğunuz hikayeler gerçek mi ? yoksa hayal ürünümü ayırt edemezsiniz. Siktiğimin barında yıllarca köşeye sıkışmış ekmek derdinde olan ben, tek hobim yazmaktı. Hazır kalem elimde dostlar bu kez de kendi hikayemi anlatayım size.
     Sayfalar dolusu yazıp kafanızı şişirmek değil amacım. Başta da dedim ya hayalde var gerçekte var beni anlatırken size. Siz artık kendi içinizde yorumlayın gerçek mi, hayal mi diye, ben bir sigara yakıp bira içeyim bide.
     Bundan tam dört ay önce başladı şimdi anlatacağım hikaye. Arkadaşlarla her zaman olduğu gibi ayakta durmuş muhabbetin en kralını ediyoruz. Bacak arası bilimi yaptığımız doğrudur kuşkusuz erkek erkeğe. Elimizde kartondan çay bardakları ve sigara. Havayı hiç sormayın. Ocak. Dışardayız ama güneşli bir gün, meğer onun geleceğinden belliymiş güneşin açması bu gün. Yan tarafımızda bankta oturan kız arkadaşlar var onların yanına gelenmiş meğer güneşi açtıran. Biz de boş değiliz hani, geniştir çevremiz tanırız bir çok kişiyi. Dedik. Buyur edin diye aralarında tek tanığımız kara kızımız Eceye. Kırılır mı ? isteğimiz hemen buyur edildik.  Başladık muhabbete.Hiç sevmem yeni birileriyle edilen ilk ağız dalaşını bende. Vasıfsız bir olay gibi gelir yaptığım sanki. Ta ki gözlerini gözlerimin içinde hissettiğim ana kadardı hepsi. Sanki konuşurken başka şeyler söylüyordu. Sormayın ne diye... Sizinde başınıza gelmiştir böyle bir olay elbet. Anladınız mı şimdi beni. Diyeceksiniz ki aşık olan biri dört aydan sonra neden bu kadar keyifle anlatır kendini. Derim size var mı sizden ötesi. İnsan sevse de sevmese de gelecektir keder illa ki. Neden üzecekmişim kendimi. O da beni bir süre sevdi. İşte benim anlatacağım da bundan ibaret fazla bir şey beklemeyin. Ne diyordum dostlar, yine bokunu çıkarttık anlattığımız hikayenin. ne yapayım alışamadım gidişine vurdum kendimi hikayeye başlarken anlattığım Deli İsmail Abi gibi alkole, sigaraya, esrara. Aslında ondan daha da fazla deliye. Aklımı aldı derseniz o güzel, normal görünüyorum ama akıl ne gezer. Biz değilmiydik hikayeleri seven, aşkından deliye dönen halk kahramanlarını benimseyen. Alın yemi deli kahramanınız bendeniz nacizane yazarınız. Ne olur benim hikayemde anlatılsa ilden ile, söylense aşkımın kelimeleri dilden dile aşk nameleri diye...
     Şimdi böyle yazınca size. Hiç anlatmak gelmedi kalemle onca şeyi size. Bir gün gelin anlatayım fazladan vaktiniz vardır umarım dinlemeye. Hem birer kahve içeriz karşılıklı hatırı kalır, hem uzun uzun konuşuruz adı kalır. Benden size tavsiye deli olmasanız bile gülün kendi kendinize...

Diri diri yanıyor bedenim
Büyüdükçe güzelliğini kaybeden her şey gibi
Kaybediyorum kendimi
Bu şehir ismimi heceliyor
Al beni Tanrım yanına
Ben artık dayanamayacağım

Gözlerinden uyku gittiğinden beri
Derin derin çekersin içine geceyi
Sessizliğine bir müzik eşlik eder
Yalnızlığını yıldızlar aydınlatır
Yutkunursun gece ağırlaştıkça
Geçmişini düşünürsün geleceğinde
Bu gece son işte dersin
Sabah olunca yine gülersin

Her Gittiğinde Daha Bir Özler İnsan

     Daha geriye gidiyordum her geçen gün. Kendimi yollara vuruyor kafam o gün nereye gitmek istiyorsa oraya yöneliyorum. Şehirler arası otobüs hatları, raylarda hareket eden şimendiferler bana çalışıyor sanki. Biletler birikiyor çantamda, anılara ortak koşarak. Yeni sokaklar, yeni yüzler ve karşılıksız yardımlar görüyorum. Yorulduğumda, mesela bir söğüt dalının altında, sıcaklığından kurtuluyorum mevsimin. Azıcık dinlenirken, sigara sararak tütün kutumdan. Aklıma gelen kelimeleri döküyorum kara kapaklı defterime, mürekkebin el yazıma ortak olmasıyla. Fotoğraflar çekiyorum içinde ben olmayan. Deklanşöre her bastığımda yüzler
değişiyor. Sanki hepsi gün boyu aldığım yollarda ki yüz ifademi yansıtıyor. Kendimden şehirlere giderek kaçıyorum. Her şehirde yeni bir hatıra bırakarak gidiyordum oysa. Gidiyordum kendimden arınarak değil, kendime daha fazla ekleyerek, doldurarak içimde ki benliği, yaşayarak ve unutulmayacak anılar yükleyerek. Ben sanırım giderken bağlanıyorum gittiğimden. Geri dönmek her zaman kolay değil. Bıraktığın gibi olmayacak biliyorum, geri geldiğinde yüzler. Güneş aynı doğmayacak yeryüzüne ve kalemimde ki mürekkep bile azalacak. Her insan zamanı geldiğinde söylemiştir bu sözü kendisine ya da bir başkasına kuşkusuz 'Değişmeyen tek şey değişimin kendisidir' diye. Öyle, gerçekten öyle. Şimdi başladığım yerdeyim, bütün bu anlattıklarıma. Elimde aynı fincan biraz içinin rengi koyulaşmış. Her zaman ki sudan aynı çayı demlemişim. Çayın tadı bile faklı. Kendime bakıyorum, yüzümde ki çizgilerin sayısı arttı. Şehre bakıyorum, betonların rengi farklı daha bir çok arttı ve dönüp insanlara bakıyorum, kimisi yok bile burada. Yani diyorum ya. Ne kadar ileriye gittiğine bakma. Döneceğin yer kendi için sonunda. Ne kadar iyi yaşarsan yaşa, hep bir beklentin vardır yaşadığın ilk ana. Bu yüzden anılar gelince akla, gülersin sende şimdi ki zamanda.

Birisi

Kahve kokusunu severdi
Az bira içer çok dua ederdi
Kendisini de severdi
Hayyam'dan inciler döker
Kadınları överdi
Ölmedi
Öğrenciydi
Seçim yapmayı severdi
Hayata hep gülerdi
Ne oldu şimdi
Hayalleri
Hep ertelendi
Daha yirmi beş yaşında
Mezar taşına adı yerleşti

1 Mayıs

Martı sesleri
Martı sesleri duyuluyor
Özgürlük bu gün
Emek var toplanmışlar
Martılar aşık yürüyen ayaklardan çıkan seslere
Bu gün eller havada
Eşitlik, özgürlük ve düzen adına
Martılar izliyorlar
Simitlerini paylaşarak
Gökyüzünde

...Oturdum bir sigara yaktım. Düşünüyorum da onlara hep yetemediğimi sanıyormuşum. Hep bir şeylerin önüne alıp tek tek ilgilenmişim oysa hayatlarıyla. Dönüp bakıyorum ardıma yalnızlığı onlar yerine ben yaşıyorum şu an kendi kendime. Onlar yeniden mutlu olmuş, verdiklerimle belkide. Öyle çok vermişim ki kendimden onlara, toparlanamıyorum artık kolay kolay asla...