Kahretsin yalnızca işimde değil kadınlarla bile başarılı
olamamıştım hayatta. Sayısını benim bile hala kesinleştiremediğim birçok
sevgilim olmuştu. Ne zaman isimlerini sayacak olsam bir türlü dilimin ucundan
ileriye gitmeyen. Her defasında çok iyi başlamıştık bu kez çok iyi olacak
diğerlerinde yaptığım yanlışları yapmayacağım desem de öncekilerle neden
ayrıldığımızı bile unuttuğum için ardı arkası kesilmeyen küçük tartışmalar zamanla
her şeyi yiyip bitiriyordu. İncir çekirdeğini doldurmayacak şeyler derler ya o
cinsten. Yine böyle bir durumdayım şu aralar. Birbirimize sayıp sövmüştük dün
gece. Sebepli sebepsiz her şeye sinirlenmiştik. Gün be gün birbirimizi
öğütmüştük. Dişlerimizi hiç korkmadan bastırıyorduk ikimizde derimize. Karşılıklı yardımlaşma yerine birbirimize uzanan
ellerimizi keskin bıçaklarla kesiyorduk. Konuşmalarımızın yerini iğneleme
almıştı. Derler ya dilin kemiği yoktur diye öyle işte. Her şey ucuz bir
rekabete dönüşmüştü. Kıskanıyorduk biraz biraz birbirimizi fakat birilerinden
değil, kendimizden. Bir kere içine girdikten sonra artık alışkanlığa dönüşen
bir rekabet olmuştu. Hatta bırakmak istemediğin bir yarış, bundan delice haz
almaya başladığım bir yarış ve bir gün sona erdiğinde benim için her şey sona
ermiş oluyordu. İşte şimdi oturmuş yağmuru dinliyordum. Son zamanlarda
kavanozun dibini görmeye az kalmış aromalı kahvemden yapmış, çubuğuna
yerleştirdiğim afyonun etkisiyle oturuyordum. Eğer şimdi ölüp gitsem, bir kişi
bile benim için tek damla göz yaşı dökmezdi. Böyle bir şeyi istediğimden değil,
ama garip bir durumdu yinede. Afyonun bile faydası yoktu bu durumdan
kurtulmama. Benim gibi hayatta başarısız olmuş zavallı benden daha yalnız kaç
beden daha olabilirdi? Yine de yalnız değildim, benim gibi zavallı insanlarla
doluydu dünya. Bokunu ettiği yeri temizlemeye gücü olmayan zavallı moruklarla.
Oturup yağmuru dinlerken hayatımı ne uğruna harcadığımı düşündüm. İnsan bu
hüzünlü düşünceye kapıldığı an yaşlandığını da fark ediyor aslında...
