Hayat bir anlamsızlık üzerine kurulu,
kalemin sivriliğinin ansızın kağıdı delmesi gibi.
Zamanda insanı ansızın yakalar bir yerlerde illa ki...
İyi akşamlar sayın dinleyen, İnsandan Öte burası!
Bazı sözler vardır; ağızdan çıktıktan sonra, ömrü boyunca insanı takip eden, bir anlık gelgitin sonucunda oluşan sözler...
Geri alamazsınız, tamir edemezsiniz, düzeltemezsiniz, hatta düzeltmeye kalktığınızda daha da zorlaşan, anlamsızlaşan, garipsenen cümlelerle karşı karşıya kalırsınız. Karşınızdaki insan ne demiş, ne düşünmüş, ne hissetmiş, hiçbir önemi olmadan, derinlerde bir yerlerde düşen o çığın vahşi sesinden duyamazsınız...
Zaman en büyük işkenceyi yapmış, yaşadığınız bütün azapları unutturacak kadar büyük bir yara açtıktan sonra ruhunuzda. Karşınızdakinin iyimserliği bile sizi o cehennemin içerisinden çıkartıp alamaz. Hatta affedilmiş olsanız bile sizi bir başka derin huzursuzluğun içine sarkıtır. Yüzünüzden kazıyamadığınız bir doğum lekesi, dudaklarınızda bir ukde, kalbinizin tam ortasında bütün çığlıkları bastırmış bir çatırdama sesi kalır.
Cümle biter, söz size ulaşır. Kuracağı her yeni cümleyi düşünmek bile, bıçak gibi vücudunuza saplanacaktır. Çaresiz, dermansız...
Yine de yalnızlığınıza bir kez daha sarılıp, uzun yürüyüşler içinde bulunduğunuzda, içinizdeki o derin çıkmazı aydınlığa çevirebilirsiniz. Yürümeye başladığınızda, daha çok yürümek, daha hızlı adımlar atmak isteyeceğiniz o an da yağan yağmurun verdiği huzursuzluğa aldırmadan sulak yerlerde kendini güvende hisseden bir kurbağa gibi mutlu olabilirsiniz.
Yürümeye devam edeniz...
Vazgeçmeyiniz...
Düşüncelerinizi havanın serinliğini azaltmak için boşaltırken aklınızdan, bir kez daha başlamak yenilmek değildir diyeceğiniz ana kadar, kendinizi dinleyiniz... Başlamak ne kadar zorsa sevdiğiniz her şeye, bitirmenin bu kadar kolay olacağı gerçeği her zaman netken, bitirmemek için savaşmak, en büyük güçtür içinizdeki...
Ne kadar güçlüsünüz?
