Avutmalıydım kendimi. Bu kadar kısa değil yaşanan. Tek kişilik sahnemin en kötü oyununu izliyorsunuz. Oysa önceleri aldığım her sahneyi, kapalı gişe oynardım... Ucuz bilet uğruna saatlerce tiyatro önünde boş yer bekleyenlerle doluydu hayatım. Bir de sadece bir kez olsun izleyebilmek için, gelemeyen insanların yerini doldurmak isteyen insanlarla. Yüzümü sahneye her uzattığımda, ışıkların gözlerimi kamaştırmasına rağmen görebiliyordum, kalabalığın bütünlüğünü. Şimdi ise boş koltukları sayamayacak kadar boş... Nereye gittiler, sadece mutluluğumu paylaştığım yerde, beni neden terk ettiler. Neydi değişen; Hayat mı? Ben mi? Yoksa sıkıldınız mı benden?