Her şey birazda zamansızdı aslında. Asıl olan zamanı nasıl yaşayabildiğimizdi. Susma hakkını tek bir kişiye veriyorum burada. Konuşma hakkı ise bana ait. Geri kalan her şey yani insana dair olan her şey, önemsiz... İyi akşamlar sayın dinleyenler, İnsandan Öte burası!
Hiç bir şey yok. Yalnızca, neredeyse gökyüzünden bağımsız, toprağa değecek kadar yakın duran sapsarı bir dolunay. Daha parlak ve daha beyaz hızla yükselirken... Yükseldikçe derin bir lacivertin içine gizlenmiş bir kaç bulut parçası sonra. Olan biten tek şey bu. Birde ılık bir bahar akşamı hafiften dökülen su damlaları, yağmur olmaya aday. Bir de kadın. Gözleri çok güzel... Bakışları yağmurun arkasından b/akar gibi kesik kesik, kısık kısık, ince ince...
Aslında sonrası biraz karışık, oldukça uzak bir iklimin görülmeyen zaman aralığında, iki sağanak arası bir çizgi gibi durmakta...
Toprak renkli kupamdan, bir yudum daha kahve aldım. Kaldığım yerden çalışmama dönemeden önce aklıma gelen bir kaç cümlenin yüklemini koparıp devrik yazıyorum yine. Ankara sokaklarında halen nefes alan, gülümseyen bir adam olarak, gözlerimdeki yeşil inikâsa dikkat edilecek olursa "kalıcı olan tek şey kadınmış gibi" bir ifade olduğu söylenir aslında...
Aslında, üzerinde hafifçe zeytinyağ gezdirilmiş, bir kaç sarımsak parçası ve defne yaprağının eşliğinde ızgarada pişirilmiş bir levrek yanına beyaz şarap veya kiretmitte iyi pişirilmiş bir alabalık, soğuk birer bira ve kadının sesini beklemekte kulağa hoş geliyor...
Gerçekten hoş olmaz mı?
K(a)dına
Geç kalınmış bahar yağmurlarından sonra
" https://www.youtube.com/watch?v=swWLH2nfEdI "
