Tüm bu sessizlik, eşi olmayan bir durum... Artık seni ne duyabileceğimi ne de görebileceğimi sanmıyorum. Çünkü biz ya da en doğrusu sen ve ben başka dünyalara yelken açan iki kişiyiz, birbirinden sonsuza dek ayrı kalacak iki kişi... Bundan sonra ne yapacağımı, daha ne kadar yazabileceğimi, içimdekileri ne kadar anlatabileceğimi bilmiyorum. Düşüncelerimde en zor unutacağım şeyin sesin olduğu bildiğim halde, onu bile hatırlamakta zorlanmaya başladım. Ben seninle başka kimse ile olmadığı kadar rahat ediyordum oysa; ama şu var, artık olanaksız hale geldi. İnsan kendine uygun koşullarda yaşayıp, buna uygun koşullara neredeyse kaçınılmaz halde katlanmak zorunda kalıyor. Bunun muhtemelen bir çaresi yok ama özellikle yıllar önce birbirimize karşı beslediğimiz sevgi gibi, benim sana karşı beslediğim sevgi gibi, hafifletici nedenler var.
Addio.
