Sessizlik
iç çekiyor içimizde
Sessizken
o kadar çok cümle kuruluyor ki
beynimizde,
Acı
çekiyoruz içinde.
Acı
çektikçe uzayan elastik bir zaman.
Ah!
Yıllar önceki gençliğimiz,
ODTÜ’nün
kışı gibi soğuyoruz.
“ş”
leri kayıp bir ülkeyiz,
Geçmiş
zaman kipleri, kirpiklerimizde yok olan.
Şehirler
yıkılıyor, camlar açılıyor, kapılar çarpılıyor,
Çayımız
soğuyor, drama ayarlıyoruz saatlerimizi,
Geride
inatçı bir boşluk bırakarak…
Hayır,
sadece polenlere alerjim var, ağlamıyorum,
Suçlamıyorum
baharı,
Nerede
o papatyaları nazikçe koparan,
Her
taraf bahar koksun diye.
