İnsan memnu olan şeye düşkündür.
Aşkın kelimesiz kaldığın her an,
Artar düşkünlüğü o an...
Karanlık umutsuzca yutar benliğini.
Oysa umutla ışığa doğru yürümeli.
Bir kez daha ışık karanlığa dönüştü,
Seste sessizliğe,
Mavi griye,
İnsan memnu olan şeye düşkündür.
Sensiz geçen yıllar boyunca,
Yürüdüm karanlık ve yalnızlığa,
Yürüdüm sessiz,
Mavi griye çalıncaya...
Başka biri için yaşamak mı?
İmkansız!
Bana bunu öğreten kadın.
Benim alfabem seninle başlıyor,
Seninle bitiyor.
On harf, iki kelime;
S-e-n-i S-e-v-i-y-o-r-u-m
Diyebilirim sadece.
