Bir bilgenin hayatında; yaşamak, ölmek ya da aşık olmak... İnsan doğasında bu üç zorunlulukla beslenir. Bizim gibi yüksek ruhlular aşkta ölmeyi seçerler. Yaşamak, yaşamak aslında bilmediğimiz kadar sıkıcıdır. Nefes aldığımız her an, kendimize karşı yalanlarımız, hep bir yerde bekler kuşkusuz. Yaşamak, yeni insanlar tanımak aslında. Hatta o insanların bir gün hayatınızdan çekip gitmesine seyirce kalmak. Yaşamak, çok sevdiğinin bir adamı-kadını kaybetmek bir başka yalanda, duyarsızca. Yaşamak, ölümün soğuk nefesini ensenin üstünden ayıramamak. Yaşamak, aşık olmak...
Bak şimdi ne diyeceğim, otur karşıma önce... Yok, yok! Sokul göğsüme iyice. Yasla başını, bırak kendini, saçların bedenimde dalgalansın. Sorumluluklarını çıkar aklından, bir kaç saatliğine de olsa. Nasılsa seninle hepsi sonrasında. Hepsi senin parçan, hepsi sen olma sebebin. İzin ver ruhun dinlensin. İstemediklerini ayıkla üzerinden, soyun tüm yorgunluklarından. Kapat gözlerini. Tak yine o güzel gülüşünü yüzüne. Gülümse ve sevebilmenin, çok sevilmenin, sonuna kadar keyfini çıkar...
Ben hayatın en çok aşk yönünü sevmiştim. Hayat iki kişi olunca daha bir renkli gelmişti. Hayat benim en çok hangi yönümü sevdi? Bilemedim. Bir de aşkın en çok senli yönünü sevmiştim... Ya sen beni sevmiş miydin? Sahi ya... Sen beni sevdin mi? Kadın sen de, bilsem ne fark eder, bilmesem ne. Beni aşk anladı ya, yalan olduğunu sandığın halde, nasıl sevdiğimi gösterdim ya, gözlerine. Gerisi hikaye... Sen başını bir kez olsun yasla. Dinle kalbimi, hava soğuk olmadığı halde titreyen benimi hisset. Sussan da fark etmez. Ben senden bir şey istemedim. Senin geldiğin ilk gün bile kaçmak istedim. Çünkü seni sevsem de. Gidecektin... Gittiğinde de sevemeyecektin. Bunu da öğrettin. Hayret ne kızgınım sana, ne de dargın. Üzülüyorum sadece, kızgın da dargın da olan sensin diye bana...
