Her rakı masası henüz yazılmamış bir şiiri bekletir.
Her rakı masası çekingen bir şairi büyütür adeta.
Biliyorum, dermansız bir hastalıktan bahsediyorum. Artık sevdiğimiz şarkıları yalnız dinleyeceğimizi anlıyorum.
Eli kulağındadır; havanın kızıllığıdır bembeyaz tüy tüy kar yağdıran. Asfalt kaldırımlarda seyrelir, sonra topuk sesi. Kimi perdenin ardına gizler kederini, kartpostallara konu olan beyazın içinde göremediği masumiyetini...
Kahve fincanlarında, rakı sofrasında, Kuğulu Parkta bir bankta ya da Bahçelievlerde bir köşede yakalar güzelliğini zamanın biri. Zamanında ağlamışlığı var. Sessizliğini dindirdiğinde gövdende, hafif bir sıcaklık, bir şarkı duyarsın. Isınırsın iyiden iyiye. Kimdi bıraktığın geride. Kaçıncı kadehti bardaktaki rakın. Kimdi nefes almaksızın anlattığın. Kim...
Dışarda soğuk bir hava, kaldırım boyu yürüyen insanlar... Düşünüp düşünüp yapamadığın bir şey varken, yaşadığın güzel anlara kadeh tokuşturman? Korkma bırak açık konuşalım.
Bütün öpüşlerime duyarlı dudakların suskun. Binlerce kahkahayı kelimelerle yoğuran yüzün sessiz. Kalbin bir ağlamak tutturmuş. Yanakların sırılsıklam, gözlerin suçsuz. Bütün şiirler sana odaklı, adı henüz bilinmeyen şairlerin kaleminden tütenler dahil. Yaşamak içgüdüsüyle bu kaçıncı aldatışın... Gidersin acele etme!
Bu kışta biter merak etme! Azala azala üzülürsün. Sonra üzüntümüz azalır. Azalmamızda. Bir yanımız eksilirken diğer yanımız tamamlar, umutlan. Sıcaklığı ilkbahar telaşı olan bir yağmur dökülür buluttan, sen anarsın parmak uçlarını gezdirdiğin bedeni, boşluk bu kez! Ben seni anarım, sessiz bir sayfada dökülen son şiirimde. Dudaklarına vurulan pranga ağır gelir. Başkalarını da sevebiliriz diye avutursun kendini, başkasına benzemeyen bir başkasıyla kıskanırız görürsek birbirimizi. Sakın görmeyelim, yabancılaşır köklerimiz, tüm bildiklerimiz.
Kırık bir kadeh, boş bir şişe, paslı bir kolye ya da kanayan bir kalp kalır, yalnızlığa. Devamı yok! Bir ocak gecesinde için yanar, susayıp uyandığında anarsan beni...
Ben unutmadım, unutamam seni!
