Gerçi önemi yok, artık sonbahar...
Geçmişten geleceğe uzanan renkler, sesler, kokular, hasretler, özlemler...
Bir de, bir de hüzünler.
Hepsi kararmış bir hayatın içinde sıkıştırılmış haldeler.
Hepsi batık bir gemi, gri denizde...
...Tek bir şey, yaşadığım ve ya yaşamak istediğim tüm zaman aralıkları.
İşte! karşımdalar, anlamsızlık içinde.
"Kendimleyim..."
Belki değişmemek için çok direndiğim ama söz geçiremediğim bir beden içinde ruhumu yetiştirmekteyim,
Bir de olanları çaresiz gözlerle, yalnızlığımı içine katarak izlemekteyim...
Biraz fısıldayan dudakları, dudakların renklerini, ağlamakla ağlamamak arasında kalan buğulu gözleri ve üşümekten sanırsınız ama üşümeden titreyen elleri, belki de yaşatmayı geri kalanlarla yeni geleceği...
Gün doğar, gün batar.
Yalnızlık ağır basar, ses yok, verilmiş sözler geride acı bir hatıra.
Duvarlara asılmış sahte gülücüklerle dolu fotoğraflar.
Ölü çocukların akla gelişi, ölümden bildiğini anlatmak, çöpçülerin, madencilerin elleri.
Karanlık, korkmak, paylaşılan son lokma.
Karanlık bir tünel ve içinde incecik uzanan ışığın gölgeleri.
An gelir zaman hırsızdır, siler gider gerçeği...
Ne bir ses, ne bir silüet...
Çiçekli elbisesiyle bir kadınla tekrar gözgöze gelişin, aslında dün giydiği kazağın etkisindesindir.
Kendine geldiğinde, dalgınlığından kurtulduğunda, zaman öldü artık...
Geriye ne kaldı ki?
Soramazsın, sorgulatmaz sana gerçeği,
Bir sessizlik, içinde çığlıklar yaratan
Susarsın baharda konuşmak için
Aslında her susman konuşturmamasındandır seni
"Her son yeni bir başlangıçtır."
O söyleyemediklerin kalır geriye.
Bir de mezar taşın.
