Kendine Kat Beni

Seni tanıyıp, bildikten sonra başka bir hayat tasavvuru olur mu

Bu kadar iyiliğe, bu derinliğe, lahutiliğine alıştırınca beni,
Elbet seni hatırladım yine, hayallerime seni sardım
Yalnızlığıma bir sigara yaktım, şarapla yıkandım, benden saklanmışsın
Bende gözlerindeki siyah sürmeler, yüzündeki allığı bıraktın
Düştüm ama öğrendim, senden vazgeçmedim,
Güzel anılarımla kaldım ben seninle,

Daha dün hasretle yollarını gözlüyordum ki, geldin

Gelişin vuslattı, ya gidişin yeniden...

Gitmemeliydin.

Seni sevmek aşka yapılmış bir betimlemeydi,

Bir okyanusun mavisi ya da çimen yeşili, gözlerim gibi

Sana gönlümü açalı bunca yıl olsa da her gelişin yenidir bana.

Sen gelince beni heyecanlı bir telaş alır, öğrettin

Hatıralarımdan öğrendim, kendini kandır bana bırak

Duyup hissettiğim şeyleri ifade edecek söz bulamam, ırak

Nasıl karşılanmalısın, sana ilk söz, ilk bakış ne olmalı

İyi niyetim, bu adam seni kandırarak geçmişe döndürmeliydi

Ben yine sana tutkun, yine senin tesirin altında 

Müstesna bir zamanı yaşadım, sonrasında

Kalp sana ayarlı, gözler senden başkasına kör, 

Dilim senin öğrettiklerini tekrar ediyor…

Aşkın insanı değiştirme gücü bir kere daha belirdi.

Ben sonuçları değil süreçleri istiyorum senden.

Çünkü aşk bir süreçtir, insanı hamken pişirir

Seni beklerken beklemenin bütün acılarını, hazlarını, 

Ama en çok insanı sevmeyi öğrettin.

Hep aşkla geldin, aşka geldin, güzel anılarınla sen

Duygumu, düşüncemi, müşahedelerimi değiştirdin

Aşka tercüman olan efsunlu beyanı da senden öğrendim.

Yağmur oldun, fırtına oldun, denizleri aştın, gündüz oldun

Sürprizlerle dokundun yüreğime, solmaz, tükenmez oldun

Önce esaretten kurtardın, ardından kendine meftun

Şimdi bende bir sevgi istidadı varsa o sendendir.

Seni düşünmek yüceltir beni, 

Aşk dediğin sabırla beklemesini de öğretir,

Beklerken, neredeyse geldiğini bile fark etmezsin

Seni beklemek bekleyişlerin en güzeli

Sen hep varsın, hiç gitmedin ki…

Sana yazdığım son şiirde, seni yazmadığım günlerden vazgeçtim