Bir baktım üzerimde aynı tişört, aynı pantolon, aynı ayakkabılar, aynı umutlar, sadece saçlarım vahimlik derecesinde dağınık ve farklı bir şehirdeyim. Yine evden uzak… Başka bir şehirde; aynı dünyaya bakan güneşin ve pencerelerini kapatıp, akşam yemeğini hazırlamaya koyulan başka hayatların, beton veya ahşap duvarlar arkasında yaşamlarını devam ettirirken, yürüyen insanların kısalan gölgelerinin berisinde, günbatımındayım.

Herkes ve hepimiz cahiliz…