Gelmiştin. Kuşkum yoktu. Karşımdaydın ve bana bakıyordu gözlerin. Her şeye inat gülüyordu yüzün. Baktın. Baktın. Baktın... İlk konuşan olmak istemiyordun ama bakışlarına kitlenmiş gözlerim, dudaklarımı hareket ettirmekte zorlanıyordu bedenim. Gülümsedin. İçten bir "merhaba" diyerek. O an söylemek istediğim onca şey varken. Merhaba dedim usulca. Benden daha heyecanlıydı gözlerin. Ya bulunduğun yerin mutluluğu yahut beni görmenin fedakarlığıydı bu halin. Bir kahve içmek için sunulmuş teklifimin evetle karşılanması güzeldi. Kahvelerimizi alıp gecenin karanlığında dışarda konuşmaya başladık. Bıraktığım gibiydi bakışların ve konuşman. Yine heyecanla anlatıyordun. Bu kez yaşayacaklarını değil, yaşadıklarını. Yine özleyeceğini söylüyordun geride bıraktıklarını. Bakışlarım sana kitlenmiş cevapsız izliyordum. Bu gerçek olamazdı. Birden ne değişmişti, anlayamadım. Etrafımıza o an seni tanıyan bir çok insan doluştu. Kelimelerin yarım kaldı yine... Gözlerin gözlerimin üstünde onların sorularını da yanıtlıyordun bana karşı gülmeni eksik etmeden. Sanki gitmelerini ve o anın büyüsünü hiç bozmak istemiyor gibiydin. Sen değil onlar ayırdı beni senden. Benden uzağa bir köşeye çektiler daha çok konuşmak için başkasını rehin alan gözleri yanlarına götürdüler...

Sabah olmuştu seni aramak için elimi telefona uzatmış, tam numarayı çevirirken arkadaşım aradı. Açtım. Nerede olduğumu sordu. Yanıma gelmesini beklerken seni aramayı da ertelemiştim. Daha rahat bir zaman çerçevesinde konuşmayı yeğlerim. Arkadaşım yanıma gelmişti ve dün akşam olan her şeyi anlatmaya başladım. Yüzünü şu an bile anımsayamadığım arkadaşıma. Bana baktı gülümsedi. Huzursuz bir gülümseyiş oldu. Rüya görmüşsün, saçmalama dedi. Rüya mı dedim. Uyandım. Ne senin bana gülümsediğin, ne de onun bana gülümsediği gerçeği vardı. Yine rüyamın için rüya olmuştun. Gerçekle ayıramadığım. Gerçeğin aslında o olmasını istediğim rüyam...