Bugün kendimi öldürdüğüm gün, yeniden doğmak için bazen gereklidir bu. Bu ölüm beni cennete mi götürür, cehenneme mi bilemem. Ama daha önce hissetmediğim bir huzur var içimde, büyük bir huzur.

İyi akşamlar sayın dinleyenler, İnsandan Öte burası!

Geçmiş şimdiki zamandan arınıyor şimdi.

Hep yaptığım gibi değildi. Arka sokaktan geldim, eve bugün. Rüzgar daha sert hissediliyordu sokağın uzunluğu ve açısı altında derin. Eve gitmenin en uzun yolu buydu belkide. Elimde bitmiş kahvemi tazeleyici bir poşet. Hafif hafif atıştıran yağmur eşliğinde, cebimden sigara paketimi çıkarttım yavaş adımlarla yağmurun tadına vararak yürüyordum. Çakmak, ateş, derin bir nefes, bir nefes daha, usulca boğazımı acıtan bir dumanın gevşetmesi... 

Eve geldim. İştahım yoktu. Zaten yiyecek bir şeyler hazırlamakta içimden gelmiyordu. Sıcak suyun altını ve poşetteki kahve kavanozunu açtım. Bu sefer bolca döktüm bardağa granüllü kahveden, sıcak su; 90 dereceyi geçmeyecek şekilde...  

Sonra kitabımı çıkarttım çantadan. Bir süre okudum. Bir haftadır bu denli hiç okumamıştım. Akşam ezanı okunuyordu. Dışarıda yağmur daha şiddetlenmiş, zemin üzerinde oluşan su birikintisini gün boyu yağan yağmurdan dolayı kanalizasyon delikleri içine çekemiyordu. Toprak halen açtı. Bütün kışın kurak geçmesinden dolayı daha çok istiyordu. Daha çok. Çok... Yağ. Yağmur. Huzur. Bu kırkikindi değildi. Kırkbindi. Kırkbinkere maşallah... Şiddetli bir boşalma, grisi bol, hafiften esen rüzgar, siyahı doygun bir Bresson fotoğrafı gibi.

Sonra bir sürü şey oldu. Ağaçlar, yağmur, saçların, bir gecenin karanlığına dökülen. Uzak. Durgun. Bulanık...

Bellek kırılgan, bellek kırılganlaşıyor zamanla... Tıpkı terk edilmiş bir ahşap kulübenin imgesi gibi, hayatımdaki yitişin gibi, Ceşid'in şarabı sevmemesi gibi, istemsiz bir hırs gibi, ereksiyon olmamış bir bellek... Kırılgan ve yağmur, kristal ölçüde cama vuran damlalar. Ses, sessizlik ve hışırtı toprakta oluşan. Kimsecikler yok dışarıda, kitabın arasına bir ayraç.Vakit tamam...

" https://www.youtube.com/watch?v=HuBqE9xGtiQ "